Vrijdag de 9^de vertrokken we nog in het donker naar ons gastgezin. We zetten verschillende vrijwilligers af op de bus naar hun project en ik en Pita gaan door naar ons gastgezin. Als laatste worden we daar afgezet. We zien de zon op komen (en opa, hij komt hier niet in een kommetje op maar voor mijn idee het zelfde als in NL. Ik zal op het platteland wel een foto maken), ik kan me nauwelijks voorstellen dat er nú al iemand wakker is in het gastgezin. Het is nog zo vroeg?! Maar als we stoppen (voor een relatief groot huis) komt er een kleiner donker vrouwtje naar buiten. Samen met haar zoon James, van een jaar of 23 die onze tassen uit de bus helpt. We worden hartelijk ontvangen met knuffels en een kus en aan de rest van de familie voorgesteld, die allemaal al in volle gang en helemaal klaar zijn voor werk en school. We worden naar onze kamer gebracht en er wordt gezegd dat we hier even kunnen rusten. Na dat we ons mosquito-net hebben geïnstalleerd en amper zitten worden we geroepen voor het ontbijt. We hebben eigenlijk net gegeten in de bus, maar durven dit niet af te slaan, dus werken we met lange tanden het brood met witte bonen in tomatensaus naar binnen. Of dat dit nog niet genoeg was krijgen we vervolgens tegen de middag een groot bord met rijst, groenten, plantian en kip. Na dit eten gaan we ze toch maar even proberen duidelijk te maken dat wij niet zo veel kunnen eten, maar dat we liever een kleine portie willen. Dit doen we door eerst heel veel veren in hun reet te steken. ‘It was soo good, thank you for the food!', dit herhalen we wel 3 of 4 keer waarna we heel voorzichtig zeggen dat we niet zo veel kunnen eten en dat we de volgende keer graag wat minder willen. Ze reageren hier op zich prima op, maar ze reageren altijd lachend, dus is het moeilijk te zeggen of ze dit nu echt menen, of dat ze eigenlijk tóch beledigd zijn.. In Ghana is het namelijk heel normaal om veel en constant te eten. Dik zijn is een teken van welvaart. Als je dun of slanker bent dan zal er thuis dus wel niet goed voor je gezorgd worden of hebben je ouders niet zoveel geld om eten te kopen.

Het eerste weekend in Ghana hebben we meteen erg nuttig gebruikt. We zijn namelijk direct een uitstapje gaan maken. Dat wil zeggen, we hebben 6 uur gereisd (in een veelste klein, warm, volgestouwd busje over een hobbel, bobbel kuilen weg) om in Hohoe de Wlii watervallen van de Voltalake te bezoeken. Als we in Hohoe zijn aangekomen is het eerst de kunst om een guesthouse te vinden. Ik had al verschillende bordjes langs de weg zien staan dus stelde voor om te gaan lopen. Mijn ervaring in Thailand is namelijk dat hostels makkelijk te vinden zijn, en dat je gewoon opzoek moet naar de goedkoopste. Want uiteindelijk heb je alleen een bed nodig. Nou... dat blijkt dus een stuk moeilijker hier! Ten eerste kan het zijn dat de borden die er staan oud zijn, en er dus geen hostel meer is of nooit geweest is. Of er is wel een hostel maar hij is duur of vol. Uiteindelijk kiezen we maar voor de makkelijke weg en stappen we in een taxi die ons vervolgens bij het eerste het beste, en duurste guesthouse afzet. We nemen het maar voor lief, want we willen echt nog naar de watervallen vandaag.

Na het vinden van een guesthouse staan we alweer voor een volgende uitdaging (ja want problemen heb je hier in Ghana niet volgens onze SYTO begeleidster Charlotte). We willen namelijk op zoek naar eten, want nadat we zo vroeg vertrokken zijn in Accra, loopt het nu tegen de middag en hebben we na 6 uur reizen écht wel honger! We lopen naar het dorp en al snel worden we overvallen door allemaal mensen die ons wilden helpen, ze vragen waar we heen gaan en wat we nodig hebben. Taxi chauffeurs die ons in hun taxi wilden hebben en trotro mates die ons in hun busjes wilden slepen. Nauwelijks krijgen we uitgelegd dat we eerst wat willen eten, maar omdat we bijna een taxi ingesleurd worden en een hoop mensen boos worden omdat we bijna een andere taxi in stappen besluiten we maar om naar ze te luisteren. Ze zullen wel het beste met ons voor hebben toch? We eten bij de watervallen wel wat.

Een maal in een taxi stelt de chauffeur voor, dat als we het dubbele betalen, hij op ons zal wachtten. Ja, moet je die man dan vertrouwen? Na eerst een paar keer afwijzen, stelt hij voor dat we pas achteraf alles betalen. Hier gaan we dan dus maar mee akkoord.

De klim naar de lowerfalls is 45 minuten. Een mooie loop, maar een klim kun je het niet echt noemen. Flink door lopen, uitkijken waar je je voeten zet (blijkt soms best moeilijk te zijn voor mij..) en ondertussen zoveel mogelijk om je heen kijken. Mooie vlinders en planten. In een beekje een moeder met een stel kinderen die kleding aan het wassen is. Echt leuk! De kinderen komen alleen wel steeds om eten, drinken en geld vragen. Moeilijk om niets te geven, maar als je eenmaal geeft blijven ze komen. Ik ben dan misschien wel wat welvarender met m'n westerse komaf. Maar ik moet hier zelf ook nog 3 maanden door komen dus ik kan echt niet blijven geven hoor! De waterval is erg mooi en heel hoog. Het water is lekker fris en een de wind blaast wat waterdruppeltjes onze kant op. Na deze wandel tocht konden we wel wat verfrissing gebruiken.

En bij terugkomst is onze chauffeur er nog. Slapend onder een boom treffen we hem aan. Hij is zelfs zo vriendelijk om bij een marktkraam te stoppen zodat we wat vers fruit kunnen kopen. Zie je, je kunt gerust mensen vertrouwen. Of in ieder geval het voordeel van de twijfel geven ;).

Die avond hebben we een rustige avond, spelen we een kaart spel in ons door de airco gekoelde kamer en staan we vroeg op, om aan onze lange terugreis naar Accra te beginnen.

Op deze terugreis drink ik trouwens mijn eerste Sace-water. Geen idee of ik het goed schrijf, maar dit is water uit een zakje. Dat hier overal te krijgen is en 10x zo goedkoop als water uit een fles. We zijn hier al wel door verschillende mensen voor gewaarschuwd. Onze blanke maag zou dit water niet aankunnen, maar alle vrijwilligers die we spreken zeggen dat dit onzin is, en een verkoop praatje om je het duurdere water aan te smeren. En ik moet zeggen, tot nu toe heb ik nog nergens last van.

Wat mij op deze terug reis trouwens ook erg opvalt (tijd zat om rond te kijken en er over na te denken tijdens deze hobbel bobbel, het lijkt wel een jeeptour, al zijn deze schokdempers wel wat slechter...) is hoe de westerse invloeden hier in Ghana door schemeren;

Er is bijna nog nergens stromend water en de elektriciteit valt om de haverklap uit maar toch wordt er al aan afvalrecycling gedaan en heeft bijna elke jonge Ghanees facebook. Mensen dragen hun spullen niet in een rugzak maar in een schaal(schaal? Ook gewoon koffers mét wieltjes) op hun hoofd zodat ze hun hand vrij hebben voor de nieuwste mobiele telefoon. Huizen zijn buiten de grote steden nog gemaakt van blokken beton en een dak van bladeren, en toch staat er op elk ‘dak' een satelliet schotel. In bijna elk huis is wel een keuken en soms zelfs een wasmachine te vinden, maar toch weet elke Ghanees hoe hij/zij buiten moet koken, handwasjes moet doen en weet hij zich te vermaken zonder licht. Bijzonder!

Leven in een gastgezin is heel raar, we zijn hier echt te gast. In het begin voelt het zelfs zo vreemd dat als we terug komen van ons weekendje naar de watervallen, we op het station maar een tafeltje zoeken. En daar net zo lang blijven zitten, ons vermaken met een kaartspel, om terug gaan naar ons gastgezin maar zo lang mogelijk uit te stellen.. We krijgen daar namelijk en soort van een uitzonderingspositie. Laat ik daar wat over vertellen, als wij bijvoorbeeld vragen of we met onze handdoek achter in de tuin mogen liggen om te lezen, wordt er door onze hostmother direct iemand geroepen om de stoep te vegen en te poetsen. Als wij naar buiten komen staan de kinderen direct van hun stoel op zodat wij daar kunnen zitten en we eten apart. Wij zitten binnen aan de diner tafel terwijl de familie buiten met hun bord op schoot zit. Dit voelt erg raar. Ook mogen we nergens bij helpen, afruimen? Nee, jullie moeten rusten. Afwassen? Nee er is geen stromend water, dus dan is het te moeilijk. We worden als een soort van Queens behandeld en dat voelt erg raar en ongemakkelijk. Deze week zijn we een paar vrijwilligers tegen gekomen die al bijna naar huis gingen en zij hebben ons gezegd dat we daar echt aan moeten gaan wennen, omdat dit waarschijnlijk altijd zo zal blijven. Ze vertelde ons dat we waarschijnlijk wel onze draai zullen gaan vinden in het gezin en dat we met hun ritme mee zullen gaan leven maar dat we ons er nooit echt thuis zullen gaan voelen. Dat laatste kan ik mij erg voorstellen. Het is voor mij nu ook erg raar dat ik, na nu bijna 2 jaar op mijzelf te wonen, ineens weer bij een gezin in woon. En dan ook nog eens een gezin met totaal andere gewoonten en normen en waarden dan ik. Maar ik kan wel zeggen dat het aan het einde van de week al wat gemakkelijker wordt. We accepteren het maar als we geserveerd worden maar kunnen het niet laten voor alles 10x dankje wel te zeggen.

Op een avond, toen de stroom uitgevallen was, zitten Pita en ik nog binnen bij kaarslicht aan de eettafel. Tot we van buiten opeens een hele mooie stem horen komen. We lopen nieuwschierig naar buiten en daar zat onze hostsister, Anastasia, te zingen. Wat een mooie stem, en wat mooi bij het maan en sterren schijnsel. Vooral als de hostmother en haar zus haar bij vallen. Deze avond liet ons wat meer ‘thuis' voelen.

Onze hostmother en haar sister hebben ons leren handwassen en dit heeft ook behoorlijk het ijs gebroken. Terwijl wij heel klungelig bezig zijn met onze wasjes en kleding staan zij ons vierkant uit te lachen. Tot dat het te erg wordt en de zus van onze hostmother het niet langer aan kan zien. Ze komt ons helpen. Ze lachen nog harder met z'n alle als we daarna trots met onze schone was op de foto gaan en ze gebieden ons dat we dit thuis ook maar zo moeten gaan doen. Dus de wasmachine kan bij het grofvuil ;)! (NOT!!)

Tijdens deze drum & dance week moeten we natuurlijk ook een beetje drummen & dancen. Al moet ik zeggen dat ik er meer van verwacht had. We beginnen op maandag om 9.00 met taalles Twi van een uur waar naar er een uur dans en een uur drummen volgt. De middag hebben we vrij. In deze middagen gaan we met z'n 4en (Pita, Nienke, Anja en ik) naar het strand, doen we wasjes, bezoeken we het internetcafé en gaan we nog maar een keer naar het stand. De drum, dance en taal klassen zijn leuk. We leren echt wel wat, maar waar ik dan vooral blij mee ben is de ervaring in het gastgezin. Ik hoop dat ik door deze ervaring in mijn volgende gastgezin me wat meer en eerder op m'n gemak zal voelen. Ook onze ervaringen die we deze week op doen met het openbaar vervoel zal me in de komende maanden goed doen. Heb ik trouwens al vertelt wat een tro tro is? Dit is een volgestouwd busje voor ongeveer 12 personen, met een driver en de driversmate. De drivers mate roept vanuit het raam de bestemming en als je in wil stappen houdt je het busje met je rechter hand staande. Je moet dan, zo snel als mogelijk, instappen. De deur wordt achter je dik geknald en het busje rijdt verder. Halverwege de rit moet je dan betalen en zeggen waar je er uit wil. Wat je ook weer snel moet doen, want de driver wil zo snel mogelijk door. Niet bij alle haltes staan trouwens bordjes. Je moet echt via via er achter komen waar je er uit moet, waar je moet uitstappen en of je moet overstappen. Ook rijden deze busjes niet op tijden. Je moet gewoon wachten tot er een busje langsrijdt met een mate uit het raam die de juiste bestemming roept. Bijzondere ervaring hoor!

Morgen ochtendvertrek ik naar Kumasi en vervolgens naar Banku. Naar Anja's Childrens home. Dan kan ik eindelijk de tas met speelgoed uitpakken. Die staat nog steeds ingeseald en onaangebroken klaar. Ik heb er echt zin in, ben heel benieuwd naar het gastgezin, de kindjes, het weeshuis en de buurt. Rozemarijn is daar nu al en als ik haar zo over de sms hoor heeft ze het daar wel naar haar zin. Ik ben erg benieuwd en heb er erg veel zin in. Rozemarijn wilde dit weekend ook weer iets gaan doen, dus ben benieuwd wat ze uitgezocht heeft om te gaan bezichtigen. Ik heb er zin in!!

Mijn ervaring met m'n ghaneese nummer is trouwens dat niet alle smsjes aankomen die ik stuur. Jammer!! Maar ontvangen kan ik ze wel ;) en dan stuur ik stiekem wel een smsje met mijn NLse nummer terug ;).

Tot snel weer!