Maaha everyone -goedenmiddag allemaal- daar in NL! Wo ho ten sen? -hoe gaat het?- Ik hoorde dat de lente bij jullie begonnen is? Heerlijk terrasjes weer? Wat fijn! Ik moet er hier niet aan denken om hier op het terras te gaan zitten. Veelste warm! Zoek hier liever de schaduw op! Eye pah! -met mij gaat het heel goed- Ik zal hier onder mijn afgelopen dagen eens proberen te beschrijven. Al is het een heel karwei, want ik doe hier zoveel indrukken op. Jammer dat de geuren, tempraturen, geluiden en al die dingen moeilijk over te brengen zijn op zo'n blog. Ik heb geprobeerd wat filmpjes up te lauden, maar dit duurt zo lang dat het me steeds niet lukt. De filmpjes houden jullie dus nog van me te goed zodra ik weer in Holland ben ;).

Het is vrijdag 16 maart, 04.00 in de ochtend. Nog voor dat m'n wekker af gaat word ik wakker van de geluiden buiten en om het huis. Dit ben ik wel gewend, want de afgelopen dagen werd ik ook steeds rond dit tijdstip wakker van de mensen om het huis die vast water gaan halen en de stoep gaan vegen nu het nog niet zo warm is. Maar deze ochtend is het anders. Anders omdat ik weet dat we vandaag vertrekken en anders omdat het lijkt of dat er meer geluiden zijn. Meer mensen wakker. Als mijn wekker afgaat en we aanstalten maken om te gaan douchen, wordt duidelijk waar de geluiden vandaan komen. Onze hostmother Charlotte staat zich al in de keuken uit te sloven, en maakt een heerlijk broodje ei met verse tomaat voor ons klaar om mee te nemen in de bus. Enne me ko Kumasi. -Vandaag ga ik naar Kumasi- En naar het project in Banko. Ook de zus van onze hostmother en haar dochter Marie zijn al wakker om ons uit te zwaaien. Het arme meisje (8 jaar) heeft een zakdoekje bij zich en dept wat traantjes weg. Ze zal ons, ‘her sisters' zoals ze ons noemt, erg gaan missen. We zijn hier dan maar een week geweest, maar het was wel een intensieve week. En ik vind het erg jammer dat we nu we net beginnen te wennen, weg moeten.

Om 5.00 worden we door het SYTO busje opgehaald en bij de V.I.P. bushalte afgezet. We stappen over in een luxe bus. Bijzonder, de stoelen zitten vast en zijn bekleed, de deuren kunnen dicht en er is zelfs airco. Als ik dit zo beschrijf moet dit voor jullie klinken als een standaard BBA bus in NL. Dat is inderdaad ook zo, maar wij ervaren dit nu echt als een luxe. Vergelijkend met het vervoer waar we afgelopen week in hebben gezeten. In de bus komt er een man naast me zitten die de gehele reis 1,5 stoel in beslag neemt. Jammer, in NL zou ik me er aan hebben geërgerd, maar omdat ik de afgelopen week in het openbaarvervoer wel eens minder dan een halve zitplek heb gehad neem ik nu de hele reis genoegen met mijn halve stoel. Nu we in zo'n luxe bus zitten, verwachtten we toch ook wel een heerlijke weg. Een soort snelweg, net als bij ons. Nou nee.. de weg naar Kumasi is alles behalve snel. Er ligt geen asfalt. Enkel zand, keien, hobbels, kuilen en bulten waar onze buschauffeur de bus doorheen probeert te manoeuvreren. Ik zie door het raam wat modder plassen en hoop bij mezelf dat we daar niet in vast komen te zitten. Bijzonder hoe we de schokdempers onder de bus vandaan rijden en hoe lang we doen over een krappe 250 km. Een beetje asfalt aanleggen zou de busmaatschappijen veel geld besparen en zou de afstand tussen Kumasi en Accra in tijd een stuk korter maken. Eenmaal in Kumasi aangekomen, waar de zandweg weer in asfalt veranderd, rent er een horde vrouwen achter de bus aan. Zodra de bus stil staat banen ze zich een weg naar de kofferluiken. Een stemmetje in mijn gedachten vreest voor m'n koffer. Maar de kofferman heeft een stok en slaat de schreeuwende vrouwen bij de bagageruimte weg. Nog steeds vraag ik mijzelf af wat die vrouwen daar deden. Ze hadden ruim de tijd om een koffer te pakken voordat de kofferman aan kwam. Willen ze alleen angst veroorzaken? Hopen ze dat er een koffer over blijft, zodat zij die krijgen? Geen idee wat het doel van deze vrouwen is maar we zien ze het bij elke bus doen..

In Kumasi worden we opgehaald door een SYTO busje en naar het kantoor gebracht, waar we een korte rondleiding krijgen door Kumasi en vervolgens opgehaald worden door onze hostfamily. Dat wil zeggen, ik en Sabine (een andere vrijwilligster die vorige week is aangekomen). Pita zal nog 2 uur moeten reizen nar Teshiman. Mijn hostfather haalt mij op en stelt zichzelf voor als Alex. We gaan met de taxi naar een trotro station, waar we in een trotro stappen. Mijn tassen worden achterin gegooid en wij nemen in de bus plaats. Er verstrijkt een uur maar er zit nog geen beweging in de bus. Langzaam komt de bus voller te zitten, maar nog steeds blijkt er geen reden voor vertrek. Als er iets is wat ik de afgelopen week heb geleerd is het geduld hebben. Ik had me dus ook al ingesteld op een lange rit en kijk op mijn gemak wat in het rond, terwijl het zweet van m'n voorhoofd druppelt. (ik moet echt een zakdoek kopen om mee te wapperen en te kunnen deppen, jeetje wat is het heet!). Terwijl ik nog steeds wat geduld over heb, beginnen de Ghaneesen om mij heen steeds harder te praten en grote hand gebaren te maken. Dit is de eerste keer dat ik Ghaneese inwoners ongeduldig zie zijn. Ook mijn hostfather vertelt me dat het te lang duurt en dat de mensen hun geduld op is. Jee, dan is mijn geduld toch zo slecht nog niet ;). Als we uiteindelijk zijn vertrokken komen we na ongeveer een uur in een dorp aan. Hier stappen we weer over op een taxi. De weg veranderd van asfalt in roodzand. Ik vergelijk het voor het gemak even met het grint op een tennisbaan. En er staan steeds minder huizen langs de weg. Het enige wat ik eigenlijk zie is groen van de bomen en rood van de weg. Al is het meer rood met een wazig beetje groen omdat er zoveel stof opwaait dat je nauwelijks nog iets van de omgeving kan zien. Na nog eens een kwartier komen we in Banko aan. We stoppen en ik zie aan de rechterkant van de weg een gebouw. Met gekleurde letters staat er ‘Anja's Childrens Home'. We zijn er!

Een aantal kinderen komen naar de auto toe gelopen en roepen: ‘Evi!' Aaah dat heeft Rozemarijn ze dus al geleerd, leuk! Ze pakken de tasjes aan die de hostfather nog even snel op de markt had gekocht en dragen mijn kleinere tas op hun hoofd naar binnen. De vader heet me welkom en dan wordt ik verder overgedragen aan Rozemarijn. De kinderen zijn waarschijnlijk al gewend aan een Obrunni en gaan dan ook verder waar ze mee bezig waren. De ontvangst voelt een beetje kil aan. Ik zie drie vrouwen buiten zitten maar wordt aan geen van alle voorgesteld. Zou één van hen de hostmother zijn? Hoe hartelijk, met knuffels en kussen, we werden ontvangen op ons vorige gastgezin zo tegenovergesteld voelt het hier. Ik word vanavond een beetje aan m'n lot over gelaten. Er wordt wel nog verteld dat ik bij Rozemarijn slaap, maar omdat zij in een kamer slaapt met een klein twijfelaartje, mag ik na vragen toch een eigen bed. Deze eerste avond ga ik na het eten naar bed. Ik ben moe en val redelijk snel in slaap, ondanks het geschreeuw en gespeel van de kinderen op de achtergrond.

De volgende ochtend zit ik met veel vragen. Omdat het moeilijk contact maken is met de hostfamily vuur ik mijn vragen af op Rozemarijn. Jammer genoeg kan zij mij ook niet echt veel duidelijkheid geven. Want ze weet het eigenlijk ook niet. Wel weet ik nu wie de hostmother is, Forstina. De andere twee vrouwen zijn de moeder van de hostmother en een huishoudelijke hulp. Verder lopen er veel kinderen rond. Hoeveel? Geen idee, ze zitten nooit stil, dus ik heb ze nog niet kunnen tellen.
Het kinderhuis bestaat uit een grote gezamenlijke ruimte waar de kinderen eten, spelen en tv kijken (en 's avonds op de grond slapen, als ze nog niet naar bed willen maar wel moe zijn). Dan is er links een gang waar de kamers zitten van de meisjes. De kamers hebben stapelbedden en ze slapen in elke kamer met 3 of 4. In de rechtergang zitten de slaapkamers van de jongens en onze kamers. Als je door de gezamenlijke ruimte naar buiten loopt kom je voor op de veranda. Op die veranda sluit ook onze buiten deur van de kamer aan en kunnen we heerlijk chillen. Je kijkt dan uit over de speelplaats van de kinderen, waar een basketbal bucket staat. Verder kun je de weg zien, waar de hele dag mensen met spullen op hun hoofd voorbij komen en kijk je uit op de school van de kinderen. Als je vanuit de gezamenlijke ruimte naar achteren loopt heb je een plaatsje waar je de douches en toiletten vindt, de keuken en nog een klein plaatsje waar een geïmproviseerde pingpong tafel staat. Achter deze ruimtes is een plaats waar de was opgehangen wordt en een buiten keuken.

Er is geen stromend water. Wel zijn ze druk bezig om dit voor elkaar te krijgen, ze hebben al naar water geboord en nu zijn ze de hele week al druk bezig om de watertoren te maken. De kinderen halen 's middags na school water. Water uit de pomp voor in de keuken. Dit is het drink water en hier mogen wij ook mee douchen. Wij kunnen dat water overigens pas drinken als het gekookt is, maar ik vind mijn sace-watertjes prima te doen, dus houd het daar bij. Het water waar de kinderen zich mee douchen en waar de afwas en de was mee gedaan wordt, wordt uit de sloot gehaald. De kinderen lopen al spelend en rennend naar de beek en pomp toe. De ene met een jerrykan en de ander met een emmer of pan. Zodra ze gevuld zijn lopen ze langzaam met het water op hun hoofd terug naar het huis. Ik moet dit natuurlijk ook leren en kan al een volle pan water op mijn hoofd dragen. (met handen hoor ;)) Maar volgens mij ziet dit er echt niet uit, een blanke met een pan op het hoofd. Ik weet zeker dat elke voorbijkomende taxi me heel hard uitlacht. Maar ach de kinderen vinden het leuk en ik ook wel ?!
We douchen hier met de bucket shower. Een grote emmer gevuld met water en een klein emmertje om het water over je heen te gooien. Best een onderneming. Je maakt jezelf eerst helemaal nat, sopt je in en dan is het de kunst om met het water wat er nog over is, het sop helemaal van je af te krijgen. Laten we het niet hebben over haren wassen, want dat is echt erg lastig met het koude water en vaak zonder licht in het washokje, waar overigens al wel een douche kop hangt haha.
De kinderen douchen voor op de speelplaats en tanden poetsen moet je ook daar doen. Gewoon op de grond uit tuffen. De eerste keer is dit erg raar, maar hier ben ik nu wel aangewend. Gewoon mee doen ?!

Het sociale leven speelt zich hier grotendeels tijdens het water halen af. Regelmatig ontmoeten we daar jongeren en ouderen die ook water aan het halen zijn. Ze groeten je allemaal even vriendelijk en maken een praatje. Als ik zeg hoe oud ik ben, schieten ze in de lach en gaan over op het Twi. Gelukkig heb ik kleine vertalertjes bij me, die me vertellen dat de lachende Ghaneese meiden me niet geloven. ‘23 jaar? Ik geloof er niets van! Ze is veelste smal!' Gelukkig, AHUM, doet onze hostmother er alles aan om ons te laten groeien. Ontbijten met suikerbrood en een omelet of een stel oliebollen, lunchen met 3 pannenkoeken met suiker of gefrituurde bananen en gefrituurde yam (soort frietjes). En als avond eten een volgeladen bord met rijst en ei. Vlees hebben we hier nog bijna niet gekregen en dat geld ook voor groenten en fruit. Gelukkig heb ik voor ik vertrok wat Vitamine bruistabletten in m'n tas gegooid. Die komen nu wel goed van pas, want in het dorpje hier is ook nauwelijks fruit te krijgen.

Rozemarijn en ik hebben het goede idee om in het dorpje verder op (8km), waar ook het internetcafé is wat fruit te gaan halen. We vragen onze hostmother hoe we daar moeten komen en het blijkt dat we gewoon op een taxi moeten wachten (1 cedi moeten betalen, niet meer!) en dan komen we er. Het dorp heet Effidasi. Vervolgens gaan we op pad en na na 10 minuten nog geen taxi te hebben gezien kom ik op het goede idee om alvast te gaan lopen. Nou geen goed idee dus! De taxi's die passeren zitten vol en na elke bocht in de weg, volgt vervolgens weer een bocht. En vervolgens nog een. Gelukkig worden we aangesproken door twee passerende dames, die jehova getuigen blijken te zijn en zij helpen ons uit eindelijk in een taxi. Ook adviseren zij ons om de volgende keer in het dorp te wachten, want dan kun je dus veel gemakkelijker een taxi krijgen. Haha, oeps!

Ik ben hier nu nog volop bezig met wennen, de kinderen leren kennen, de namen leren en uit elkaar houden en mijn taken als vrijwilliger te ontdekken. Omdat Rozemarijn mij niet veel over de taken kan vertellen en ook de hostfather of mother geen poging doet om ons dit uit te leggen. Ben ik zelf maar naar de hostfather toegegaan om duidelijkheid te vragen over onze taken, de huisregels en de does & don'ts. Ik hou nou eenmaal van duidelijkheid en weet graag waar ik aan toe ben. De volgende keer dat ik schrijf zal ik wat meer vertellen over de kinderen en wat ik hier op een dag doe. Er zitten tot nu toe in ieder geval leuke dagen tussen wanneer ik veel kan helpen en fit genoeg ben om 's avond met de kinderen te spelen of met huiswerk te helpen. Maar ook moeilijke dagen, als we niet veel kunnen doen en de verveling toe slaat. Ik ben al een dag en nacht ziek geweest, waarschijnlijk een voedsel vergiftiging en dat is in deze hitte en in deze omstandigheden echt niet zo handig. Ook merk ik dat mijn energie snel op is. 's Middags als de kinderen thuis komen van school ben ik eigenlijk al uitgeput, door de warmte, maar dan begint de drukte natuurlijk pas. Want een stuk of 20 kinderen laten je echt niet met rust en zijn ook echt niet stil, haha.

Vanmiddag ben ik bij een voetbal wedstrijd gaan kijken in ‘het park' van het dorp. Een wedstrijd tussen twee scholen uit het dorp. Leuk om te zien hoe de kinderen van het dele dorp zijn uitgerukt (in hun school uniform) om hun team aan te moedigen. Vol enthousiasme wachten ze tot de wedstrijd begint en worden er liedjes gezongen en handjes geklapt om de tijd te doden. Want hoe laat de wedstrijd begint is natuurlijk de vraag met de GMT (Ghana maybe time) hier ?. Zodra de voetballertjes op komen valt me op dat ze wél allemaal in het zelfde tenue zijn, maar ook allemaal verschillende sokken of zonder sokken in hun voetbalschoenen aan hebben, of gewoon zonder schoenen op het veld staan. De doelen en het veld is ook wat geïmproviseerd, zo staan er bijvoorbeeld geen lijnen en hangt er in het doel geen net, en (ik ben niet zo thuis in de voetbal regels) volgens mij neemt de scheidsrechter het ook niet zo nauw. De hele tijd merk ik dat ik word aangekeken en hoor ik ‘Obrunni, Obrunni'. Omstebeurt komen er groepjes kinderen mij groeten en voer ik keer op keer het zelfde gesprek: ‘Obrunni, Obrunni, goodafternoon! How are you, I am fine thank you, what is your name? Nice to meet you.' Zo vriendelijk, beleeft en lief maar na 10x ben ik het wel beu om de ‘attractie van het voetbalveld' te zijn. Naast de kleine kinderen is er ook een groep highschool jeugd waarvan de jongens erg geïnteresseerd zijn in die blanke meid. Ze willen allemaal weten of ik een boyfriend heb, of ik met ze wil trouwen, ze mee naar NL wil nemen (aangezien ik volgens hen toch genoeg geld heb) en of ze mijn telefoonnr/facebook/email mogen. Moeilijk om steeds op een beleefde manier af te wijzen zonder dat het beledigend of geïrriteerd overkomt. Misschien is het een idee om een email adres te maken die ik alleen aan Ghaneese mensen uitdeel, bedenk ik me terwijl ik me snel uit de voeten maak en terug loop naar de veiligheid van Anja's childrens home, terwijl ondertussen het groeten en praatjes maken gewoon door gaat.

Dit weekend zouden we (Rozemarijn & ik) eigenlijk met 2 andere vrijwilligers (Pita & Nienke) naar het Mole park gaan, in het noorden van Ghana. Dit is voor ons 12 uur reizen en daar zouden we dus minstens 3 dagen voor uit moeten trekken. Vrijdag zouden we dan vrij vragen. Maar helaas gaan dit plannetje niet door, jammer want had erg gezellig geweest. Maar doordat ik ziek ben geweest n me erg slap voel en Rozemarijn malaria heeft gaan wij met z'n tweeën waarschijnlijk volgend weekend (dat is dan gelijk het laatste weekend van Rozemarijn in het kinderhuis). Dus hopelijk is ze dan genezen van de malaria. Echt niet fijn voor d'r om zo ziek te zijn met dit weer. Wat we dit weekend gaan doen weet ik nog niet, maar als ik eerlijk ben heb ik wel zin in 2 dagen gezond eten en iets meer luxe van bv. een zwembad of hotelletje. Onze buren (ehm buren op 1km afstand) zijn Nederlanders en hebben hier een guesthouse opgericht. Dus stel dat we te slap zijn om ver te reizen, kunnen we altijd daar nog een kamertje boeken. Ontbijten met broodjes kaas, een westerse salade tussen de middag en de luxe van stromend water en internet verbinding. We shall see ?. Vanavond in ieder geval lekker BBQen bij de Hollandse buren.

Dit was mijn verhaaltje voor deze week. Hij is wat langer geworden dan bedoeld (sorry!), maar ik heb ook zo veel te vertellen steeds. Haha. Tot de volgende keer!
Ps. de foto's komen van het weekend, trage internet verbinding nu..

Liefs!