Hallo allemaal, daar ben ik weer. pas een week verder maar ondertussen is er weer veel gebeurt, heb ik weer veel meegemaakt en zijn m'n plannen voor de komende tijd weer aardig veranderd. Rozemarijn is ondertussen helemaal genezen van de Malaria en komt dus gelukkig weer wat meer haar kamer uit. Ik smeer ondertussen flink met deet door want wil echt niet zo ziek worden als zij geweest is. Al ben je pas écht in Ghana geweest als je Malaria hebt gehad. Haha, dat grappen ze hier. Of ze zeggen: Aaaah de Ghaneese muggen heet je welkom! Maar die Malaria, met hoge koorts, spierpijn, hoofdpijn ect. sla ik toch echt liever over.

De afgelopen week begin ik steeds een beetje meer mijn plekje te vinden in Afrika, in Ghana, tussen de kinderen en mijn gastgezin. De kinderen laten me beetje bij beetje meer kennismaken met de omgeving en hun vrienden. Zo blijkt er achter Anja's childrens home nog een hele ‘wijk' te liggen. En dat terwijl ik dacht dat Banko maar uit 1 straatje bestond. Niets is minderwaar. Als je de plaats achter afloopt, langs de buiten keuken omhoog de heuvel op tussen de plantain bomen door kom je bij het jongensverblijf van de highschool. Loop je verder door dan kom je steeds meer huisjes tegen. De ene van steen, de ander van hout of golfplaten. De ene helemaal af en geschilderd, de ander maar half afgebouwd en vervallen. Tussen de huisjes loopt geen weg en zelfs de paadjes zijn nauwelijks te zien. Ik ben blij dat de kinderen er op hun duimpje de weg weten, en ik ze kan volgen. Anders zou ik gegarandeerd verdwalen. Er zit ook totaal geen logica in, de huizen staan niet zo als in Nederland in rijtjes, maar gewoon kriskras door elkaar. De kinderen laten me daar baby hondjes zien en ook baby Obibinnies. Zo schattig! De mensen zijn erg vriendelijk, we mogen zo vaak op bezoek komen als we willen. Dus regelmatig lopen we even naar boven voor wat fototjes te maken en om te kroelen met de baby.

Ook de hostfather laat me wat meer van de omgeving zien. Zo neemt hij me mee uitwandelen en komen we op het land van zijn schoonmoeder waar ze cacoa verbouwen. Hij legt me het een en ander uit, over het kappen van de bomen. Het wachten tot de regen komt, en hij vertelt hoe ze de velden dan in brand gaan steken zodat ze nieuwe cacoa kunnen planten. Hij geeft me een vrucht mee, die ik op mijn kamer moet bewaren.

Ook wijzelf ontdekken steeds meer van de omgeving. Zo bezoeken we de grootste markt van Afrika in Kumasi. Een drukte van jewelste! Overal mensen, spullen en eten. Gewoon open en bloot uitgestald op kleine verhooginkjes op de grond. Vlees waar de vliegen op zitten. Gerookte vissen waar een enorm sterke geur vanaf komt. Tomaten die er meer rot uitzien dan vers. Krabben en slakken die nog leven in een emmer waar je de lekkerste uit kan uitkiezen. Al ziet het er dus echt niet lekker uit! Niemand doet ook maar enige moeite om de vliegen bij het eten weg te houden en ik moet moeite doen om niet overal een vies gezicht te trekken van minachting.

Op het stukje grond wat een pad tussen de koopwaar moet voorstellen loopt een treinrails. Die niet meer in gebruik is maar er dus nog wel ligt. Je moet echt uitkijken waar je loopt. Op de markt koop ik een stuk stof waar ik later in Banko een traditionele jurk van laat maken, door een naaister die niet eens mijn maten opneemt. Maar je moet vertrouwen hebben in de mens hier en niet te veel vragen stellen dus druip ik maar af in de hoop dat ik over 3 dagen een mooie Ghaneese jurk heb, die me nog past ook. De kleding stukken die op de markt te koop zijn, zijn trouwens allemaal westerse kleding stukken, tweedehandse. De zak van max komt hier terecht.

Verder proef ik de Ghaneese chocolade. Die ze maken van echte cacoa. Dus je eet niet de kleur, geur en andere stoffen die ze in NL er aan toevoegen. Super lekker! Kan me niet beheersen en eet in 1x twee repen op. Je raad al wat ik ga inslaan voordat ik naar Nederland vertrek :D. In Kumasi ontdekken we een winkeltje met westerse artikelen. Jeetje wat kijken we onze ogen uit. En nu we die smaak weer geproeft hebben verlangen we steeds meer naar dropjes, stroopwafels, peperkoek, (vetta) kaas, chips, cornflakes, bruin brood en al de andere lekkere westerse kost. Het eten in het kinderhuis wordt trouwens steeds beter. We hebben aangegeven dat we niet goed tegen de vette olie kunnen en gevraagd of we meer groentjes en vitamines mogen. Hier wordt niet altijd gehoor aangegeven maar toch komt er nu af en toe wat gekookt i.p.v. gefrituurd en zelfs groen op tafel. Ook hebben we zelf wat fruit ingeslagen voor onze vitamines, dus mijn buik is in ieder geval weer tevreden en een stuk rustiger. Ik help mijn hostmother met de voorbereidingen van het eten van de kinderen, ik leer Ghanees groente hakken, Ghanees kruiden pureren. Ik proef de Ghaneese kost Banqu en ik lees het boek ‘Anansi's web', wat écht een aanrader is voor de gene die meer over de cultuur en dan vooral de slavengeschiedenis wil weten. Erg interessant. Vooral omdat we de plannen hebben Cape Coast en het Elmina Fort volgende week te gaan bezoeken. Dit weekend zullen we een kookworkshop Fofu in het dorp volgen en gaan we naar het lake Bosumtwi. Wat heel mooi schijnt te zijn en waar je in kan zwemmen. Eens kijken of die buik van mij ook een beetje kleur wil kijgen :).

De spulletjes die ik uit Nederland had meegenomen voor de kindjes (dank sponsoors!) vallen erg in de smaak. En ook hebben we het geld wat Rozemarijn in NL bij elkaar had verzameld goed gebruikt. De kinderen hebben nieuw ondergoed gekregen. We kwamen er bij het opruimen van hun kasten namelijk achter dat ze dit niet hadden. Je had die kasten trouwens moeten zien! Maar.. samen met ze hebben we de kasten opgeruimd en de kleding ligt nu netjes opgevouwen erin. Tot ze 's ochtends in hun haast op zoek gaan naar hun uniform, maar daarom controleren we ze regelmatig. Want erg netjes zijn ze hier niet en dat is toch sonde van al die kleding. Ze hebben ook nieuwe sokken, slippertjes en etensborden gekregen. (lepels of ander bestek hebben ze niet nodig, want ze eten hier alles met hun handen. Zelfs soep!) Wat kunnen deze kinderen ongelooflijk blij zijn met een onderbroek die eigenlijk 2 maten te groot is en een paar slippers dat op de gok net past. Zo blij als ze zijn, zo niet zuinig zijn ze trouwens ook op hun gekregen spullen.. beetje jammer. Van het geld wat mijn lieve Omi me toegestopt had ‘voor de kindjes in Afrika' heb ik een grote zak rijst gekocht (dat is hier namelijk érg duur!). Kan onze hostmother weer 2 á 3 weken vooruit want zo snel gaat het hier met die vele kindermondjes.

Mijn verhaal begint al weer aardig lang te worden, en dan heb ik nog niet eens het ritme van de dag hier beschreven en over de kinderen vertelt. Maar dit ga ik ook nu niet meer doen, dit ga ik bewaren voor mijn volgende verhaaltje. Wel zal ik vertellen over de plannen die veranderd zijn; mijn plan was om mijn 3 maanden hier op 2 verschillende projecten door te brengen. Heel graag wilde ik een project in het noorden (waar het nog armer is, en waar men nog anders leeft) en een project op een andere plek. Nou mijn tijd in het zuiden heb ik wel doorgebracht, de eerste twee weken en nu zit ik in het midden van het land. In het noorden van het land kreeg ik een project aangeboden met verstandelijk gehandicapte kinderen. Wat me een super uitdaging lijkt. Tóch heb ik er uiteindelijk voor gekozen om dit nu niet te. Ik heb namelijk besloten om mijn laatste 2 weken te gaan reizen in Ghana ommeer van het land te zien en nog een beetje vakantie te houden en te chillen :). Dit betekend dat ik zonder mijn 2 weken in Accra maar in totaal 2 maanden vrijwilligers werk kan doen. Dat zou betekenen dat ik hier maar 4 weken ben en op mijn andere project ook maar 4 weken. Mijn Nederlandse buurvrouw en alle andere argumenten hierboven hebben me er van overtuigd dat mijn tijd hier meer productief is, als ik langer op 1 plek blijf. Zo kan ik de kinderen beter leren kennen en zij mij. Meer tijd in ze steken wat betreft hun lezen en hun taal. Ik kan het dorp en de mensen hier beter leren kennen en zo meer over de streek en het land te weten komen.

Hier vlakbij in de regio is een dorp waar alleen verstandelijk gehandicapten wonen en door deze een keer te gaan bezoeken kan ik deze doelgroep tóch meekrijgen. Ook zijn er verschillende kansen dat ik tóch nog het noorden kan bezoeken. Zo heb ik aangeboden gekregen met de medewerkster van SYTO op werk bezoek te gaan in het noorden. En heeft een kennis van onze Nederlandse buurvrouw Patricia een project in het noorden en doet zich misschien de gelegenheid voor dat ik daar een aantal dagen op bezoek kan. Zodat ik toch in m'n hutje op de hei heb geslapen en tóch het leven daar heb meegekregen zonder dat ik maar half/half voor een project ga.

Maar goed dit is hoe het er nu voor staat. Ik ga mezelf er niet aan vast pinnen. Want ik heb de laatste weken ervaren dat je verwachtingen en je plannen flink kunnen veranderen hier. Dus wie weet kom ik er later nog op terug en ga ik tóch een ander project doen. Of wie weet waar de wind me zal drijven.. Maar dan weten jullie mijn plannen hoe ze er nu voor staan.

Veel liefs, fijn weekend daar in het NLs zonnetje en tot de volgende keer!