Goodafternoon! How is every one in Holland? Ik vind het echt leuk om alle reacties te lezen en te zien wie mij allemaal volgen. Ook mensen waar ik het niet van had verwacht. Zo lees ik berichtjes van mijn achter tante uit Duitsland. Tante marjan uit Amsterdam die nauwelijks met een computer om kan gaan, collega's van mijn moeder die ik nog nooit gezien heb. De zus van frank wiens snoepzak jammer genoeg nu écht op is, (aah wat heb ik zin in snoepjes ?, eigenlijk in alles dat ik in NL nauwelijks eet, maar waar ik hier niet aan kan komen wil ik hebben, haha). En natuurlijk de berichtjes van m'n andere tantes, mijn vriendinnetjes en mijn eigen collega's. Echt heel erg leuk om alles te lezen. Wil iedereen via deze weg bedanken voor de reacties. Lukt me niet om op iedereen persoonlijk te reageren, daarom via deze weg; leuk, bedankt!!

De afgelopen week hebben we veel gedaan. En dan bedoel ik echt gedaan, bezocht en ondervonden. De Fofu workshop die we in het dorp hebben gevolgd (georganiseerd door Moon&Star) was écht een succes! We maakten Fofu en aten Pinda soep met onze handen. Just like Ghanieens! Wat lukt mij dus echt niet maar een poging was best leuk. En je leest het goed trouwens, pinda soep! Ja, ik ben allergisch voor pinda's maar blijkbaar koken ze het hier zo goed en lang door (de soep staat wel bijna een uur te koken) dat ik het gewoon kan eten. En lekker!! Het bezoek aan het Lake was ook een groot succes! De reis van bijna 3 uur is zeker de moeite waard voor 5 uurtjes plat, in onze bikini op een strandbedje! In NL klaag ik al als ik 2 uur moet rijden om in het noorden een weekendje door te brengen, maar goed dit is Afrika. Hier doen we dat gewoon ?. We komen ook letterlijk alleen nog maar ons strandbedje af om de 5 meter naar het water te overbruggen en om naar ons tafeltje te sjokken waar ik m'n ghaneese malt ‘biertje' bestel, we heerlijk westers eten (PIZZA!!) en toetjes bestellen! Toch jammer van de chocolade taart die op het menu staat maar die ze uiteindelijk niet blijken te hebben. Maar ik ben al reuze blij met m'n fruit salade, kopje koffie en bolletje ijs! Wat moeten die Ghaneesen hebben gelachen toen ze twee blanken zagen die hun kleding uit trokken maar daar onder nog steeds hun kleding aan leken te hebben. Lees; m'n shirt en knie broek staan als witte vlekken op m'n huid getatoeëerd. En daar heeft een dagje Lake echt niets aan kunnen veranderen, haha.

De dagen daarna staan in het teken van Rozemarijn's vertrek. Zondag gaan we naar de kerk, waar ik mijn ogen nauwelijks open kan houden. Damn, ik had vanochtend die oploskoffie moeten nemen (uit het westerse winkeltje in Kumasi) bij m'n ontbijt. Maandag wassen we nog wat kleding, onder genot van een gigantische regenbui waarvoor we net op tijd naar binnen kunnen rennen en de kleding in veiligheid kunnen stellen. Als het zo hard regent worden er (blijkbaar als van zelfsprekend, maar ik vind het best bijzonder) overal emmers en tonnen buiten over de plaatst verspreid. Dit om het water op te vangen, waar dan vervolgens weer mee gewassen en gedouched kan worden. Scheelt toch weer een emmertje op je hoofd van het beekje naar huis sjouwen! Dinsdag gaan we bij onze NLse buurvrouw lunchen, maken we nog wat laatste foto's van Rozemarijn met de kinderen en wordt er 's avonds voor Rozemarijn gezongen. En woensdag ochtend vertrekken we samen richting Cape Coast, waar we nog wat zullen gaan sight seen voordat Rozemarijn zondag 8 april naar huis vertrekt.

In Cape Coast aangekomen, na een reis die redelijk snel en volgens Ghaneese begrippen op tijd verloopt, dumpen we onze spullen in een goedkoop guesthousje. Gelukkig had ik die al opgezocht in de reisgids bij de buren. En dit guesthousje wekt herinneringen op aan Thailand. Waar ik ook het blauwe muskitonet met veel geklungel kreeg opgehangen. Gelukkig heb ik deze keer wel hulp -sorry Es, kon het niet laten-, want Rozemarijn helpt me fanatiek mee bij het uitzoeken van mogelijke hang en span punten. Na dat we ons geïnstalleerd hebben, gaan we op zoek naar een restaurantje. En dan nu mijn cocktail waar ik al de hele dag naar verlang. Oke, er staan geen cocktails op de kaart. Maar het pak sangria dat vervolgens op tafel wordt gezet, gaat toch met plezier bij mij naar binnen. Zo lekker. Drankje, wind in je gezicht en het uitzicht op zee, strand en palmbomen. Ik zeg vakantie! Als daar dan vervolgens nog een chicken tonight en als toetje een pannenkoek met ijs en fruit aan toegevoegd wordt, met op de achtergrond een door Amerikanen ingehuurde gitarist, is mijn avond compleet. Ik geniet!

We spreken af om de wekker om 7 uur te zetten, maar zijn beide om 6 uur klaar wakker. Tja dat ritme zit er nu eenmaal in. Dus er maar uit. Douchen onder een kraan waar nauwelijks water uit komt. Zucht, doe mij maar een bucket shower. En daarna opzoek naar een ontbijtje.

Na het ontbijtje gaan we richting Cape Coast Castle. Ik weet niet of jullie goed hebben opgelet tijdens de geschiedenisles vroeger, of dat jullie toevallig mijn advies hebben gevolgd en het boek ‘Anansi's web' hebben gelezen. Maar Cape Coast Castle is een van de kastelen langs de kust van Ghana (vroeger Goldcoast) vanuit waar de slavenhandel werd gedreven. In de forten zijn kleine ondergrondse bunkers waar 200/250 slaven maandenlang op een kluitje hebben vast gezeten voordat ze per schip vervoerd werden naar o.a. Suriname. Om daar op plantages voor Hollanders en Portugesen te werken. Terwijl ik daar loop kan ik me nauwelijks voorstellen dat mensen écht zo cru kunnen zijn om andere mensen maanden zonder verse lucht, zonder daglicht in hun eigen uitwerpselen gevangen te houden. Om ze vervolgens door de ‘door of no return' zonder afscheid hun land uit te voeren en nooit meer terug te laten komen. Verschrikkelijk zeg! Echt erg vind ik het pas als we bij Elmina fort aankomen. Het fort waar de Nederlandse sporen duidelijk te zien zijn. Verschillende opschriften op het gebouw, de Nederlandse leeuw op de gevel en een Nederlandse naam op een grafsteen. Dit is ook mijn geschiedenis! Of dat al niet erg genoeg is hangt er in de kelders een sterke ijzer of metaal geur die me doet denken aan de geur van bloed. De daadwerkelijke geur zal wel van de verroesting en ouderdom van de materialen afkomen maar ik kan er niets aan doen dat ik moet denken aan alle doden die hier in het verleden gevallen zijn..

Na een ochtend cultuur snuiven besluiten we onze dag af te sluiten aan het strand. In de bus de vorige dag ontmoetten we een jongen Hans, uit Nederland. We besluiten naar zijn hotel aan zee te gaan en te kijken of het hotel écht zo relaxed is als hij deed voorkomen. Ook spreken we daar af met Pita en Krista (met deze meiden zal ik de laatste twee weken gaan reizen). Zij werken met zijn tweeën in Teshiman in een weeshuis. En we hebben afgesproken om morgen samen met hun een dagje op avontuur te gaan. Ik drink die avond eindelijk mijn echte cocktail en we waaien heerlijk uit aan het strand om vervolgens redelijk op tijd naar bed te gaan, en de volgende dag weer om 6 uur klaar wakker te zijn.. Op naar de touwbruggen tussen de toppen van de bomen, op 40m hoogte in Kakum NP!

De volgende ochtend ontmoeten we Hans in een ontbijttentje om de hoek en besluiten een taxi chauffeur voor de dag af te huren. Bij het park aangekomen koop ik heel stoer m'n kaartje, slik 6x opkomende misselijkheid weg en breng een poosje op het toilet door om af te koelen. Heb ik gisteren wat verkeerds gegeten, of is dit de angst voor wat er komen gaat? Als onze gids ons roept om te vertrekken heb ik het gevoel alsof ik beter m'n bed in kan kruipen maar ik loop stoer mee. De eerste wandel tocht bestaat uit het beklauteren van een heuvel en een aantal trappen. Ik verstap mezelf meerdere keren en dat maakt mij niet echt heel veel zekerder voor de touwbruggen straks. Daar moet ik écht m'n hoofd er bij houden want als ik daar mis stap is de val 40 meter diep...

Eenmaal bij de touwbruggen aangekomen gaat Pita mij voor, zij werkt in de zomer in de Ardennen, waar ze veel klimmen, dus weet hoe ze mensen met hoogtevrees er door heen moet praten. Ik loop haar achterna en merk dat ik eigenlijk helemaal niet zo bang ben. Oke, ik moet niet elk scheurtje in de planken of losse stokjes in het touw gaan bekijken en al zeker niet nadenken dat er iets mis kan gaan. Maar het gaat best goed. Ik durf zelfs naar beneden te kijken. Als ik dat doe zie ik ongeveer 15 meter onder me de toppen van lagere bomen. Die er als een bladerbedje uit zien, dus eigenlijk lijkt het helemaal niet zo hoog. Ik besluit dan ook niet de korte, maar de lange route te nemen en alle 7 bruggen over te steken. Zolang ik niet alleen op de brug sta, er vlak voor mij iemand anders loopt en de brug niet te veel wiebelt voel ik me prima. En kan ik zelfs van het uitzicht genieten en een paar foto's schieten ?! Ik voel me zo stoer! Dit is nog eens iets anders dan de teamdag van vorig jaar waar ik in een gymzaal maar 2 stappen op het parcours tegen het plafond aan kon zetten, waarna ze mij naar beneden hebben moeten begeleiden. Op de touwbruggen heb ik geen moment gedacht aan mijn misselijkheid en buikpijn van vanochtend. Dus hierbij meteen mijn eerste reistip: Last van buikloop of misselijkheid? Op naar de touwbruggen van Kakum en het verdwijnt onmiddellijk! Haha.

Na de Canopy Walkway overleefd te hebben laten we ons door onze chauffeur naar Wassa Domama brengen waar we een verborgen ‘shrine' willen bezoeken. De chauffeur weet niet echt de weg en we moeten een aantal keer stoppen om de weg te vragen maar uiteindelijk vinden we het bezoekerscentrum, waar we onze tour boeken. Bestaande uit een gids, een korte hikking tocht, het bezoeken van de ‘shrine' en een boottocht. Omdat we onze eigen chauffeur hebben, halen we twee uur van de tocht af, door het eerste stuk met de auto af te leggen. Net of dat de auto nog niet vol genoeg zat met 6 personen, wil nu onze gids ook mee liften. Ach, dit proppen zijn we ondertussen wel gewend dus niemand klaagt. Al moet er af en toe wel een been worden verschoven die in slaap is gevallen. De weg wordt steeds smaller, hobbeliger en kuiliger en je kunt merken dat onze chauffeur alleen gewend is in de stad te rijden want hij rijdt een stuk rustiger en voorzichtiger dan de chauffeurs bij ons in het dorpje.

De hikking tocht gaat door een dik bebost gebied en moet erg mooi zijn geweest. Veel tijd om van het uitzicht te genieten krijgen we niet want volgens mij moet onze gids de bus halen. Waar is dat Ghaneese tempo opeens gebleven? Lekker doorstappen dus maar, doe ik eindelijk wat beweging op. Die conditie van mij is er hier niet beter op geworden zeg.. Buiten adem en bezweet komen we bij de rotsen aan, die me toch wat tegen vallen. Onze gids vertelt een verhaal over een jager en een stel goden. Maar wij als nuchtere Nederlanders moeten toch écht even vragen wat de gewone verklaring is voor deze ongewone blokken rots midden in het bos. Maar daar weet onze gids geen antwoord op, dus we houden het maar bij het geesten verhaal. Onze chauffeur is mee gelopen en maakt als een echte toerist foto's met zijn mobieltje. Dan besluit onze gids dat we naar boven klimmen. Naar de top van de rots. Prima, zo zelfverzekerd als ik ben na het doorstaan van de touwbruggen klim ik als een sneltrein naar boven. Daar boven kom ik al snel tot de conclusie dat ik misschien wat overmoedig was, want shit, ik moet ook nog terug naar beneden. Tegen de tijd dat de helft al beneden is en ik aan de beurt ben, is de moed me al in de schoenen gezonken. Ik weet niet wat ik voel, maar het lijkt of ik geen kracht in m'n spieren heb en er grijpt me een enorme angst om de keel. Ik raak in paniek en dan lukt het me dus al helemaal niet meer. Heel lief hoe iedereen me uiteindelijk naar beneden heeft gepraat en hoe de gids me te hulp is geschoten. ‘Stomme blanke griet', moet hij vast hebben gedacht. Haha. Eenmaal beneden sta ik nog te trillen op m'n benen maar schiet toch in de lach. Vanaf hier lijkt het helemaal niet zo hoog! Wat een mien ben ik! Dit stelt echt niets voor in vergelijking met de bruggen van toen straks. Maar toch ben ik heel blij dat ik weer beneden ben. Iedereen super bedankt voor de support. Zonder jullie had ik daar nog steeds boven gestaan en m'n tentje daar op gezet ?.

Na dit avontuur volgt de kanotocht. Waarbij we moeite moeten doen onze camera droog te houden omdat we steeds op rotsen botsen. En waarbij onze gids angstig om zich heen kijkt omdat hij de reddingsvesten in de auto is vergeten en niet kan geloven dat wij kunnen zwemmen. (ja meneer de gids, wij hollanders hebben een zwemdiploma!) Dat is hier namelijk echt heel raar. Maar, we overleven het en komen droog en wel weer op het land aan.

Ook deze avond genieten we heerlijk van het strand, de wind, het eten, elkaars gezelschap en de afrikaanse dansers. (he Pita :P!!). De volgende ochtend neem ik afscheid van Rozemarijn en vertrek ik alleen terug naar Kumasi. De reis gaat voor Ghaneese begrippen wel heel erg vlot en nog voor 10 uur ben ik terug op bekend terrein. Ik zoek een internet cafe op en doe wat voorbereidingen voor mijn Paas activiteiten ?. Een detail wat ik jullie eigenlijk heel graag wil besparen maar wat ook weer typies Ghanees is, dus wat ik niet weg kan laten. Is dat ik nog steeds heel erge buikpijn had en in het internet cafe geen toilet te vinden is. ‘Gelukkig' is er in Effiduasi een public toilet, dus hoef ik niet eerst 8 km in een taxi af te leggen... Nou ja, gelukkig.. Deze public toilet is totaal op het Ghaneese publiek afgestemd; je koopt bij een hutje 1 stukje krantenpapier van ongeveer 10 bij 20 cm. (gelukkig heb ik altijd een rol of vochtige doekjes op zak!) Dan is het nog interessant om te weten dat de Ghaneesen de toilet niet gebruiken om te urineren, dat doen ze overal en nergens. Maar alleen voor de grote boodschap. En als ik je dan ook nog vertel dat het woord toilet heel ruim is op te vatten en in dit geval bestaat uit een gebouw, met daarin een rij van 5 gaten in de grond waar geen stomend water is, en wat (denk ik) eens in de maand wordt leeg geschept. Dan kun je je voorstellen dat zwermen vliegen je tegemoet komen gezoemmmmmmmmd en dat ik dus hééél erg gelukkig was AHUM! Maar dat ter zijde...

Mijn Paas voorbereidingen bestaan uit kleurplaten opzoeken en uitprinten met eieren en paashazen erop. Eieren kopen, en plakband voor het in elkaar zetten van de paasmandjes én natuurlijk mijn speciaal voor deze gelegenheid gemaakte jurk ophalen. Die af is en nog past ook, en dat na 6x terug gebracht te zijn omdat hij niet goed was of niet paste. Chapo mevrouw de kleding maakster! Alleen een beetje jammer dat je me, volgens de kinderen, verschrikkelijk afgezet hebt! Grr volgende keer verf ik mezelf eerst zwart, dan krijg ik niet de Obrunni prijs ?.

Eerste paasdag verloopt rustig. Ik begroet iedereen die ik tegen kom met ‘Afehyiapa' en krijg van iedereen enthousiaste reacties omdat ik weet wat ik op een feestdag moet zeggen. Jaja, ingeburgerd hoor ;)! Ik brunch bij de Nlse buren. We spelen een spelletje en gaan in onze mooie kleding voetbal kijken in het park. Net toen Emile, als enige blanke jongen, mee gaat spelen wordt de wedstrijd verstoord door een heuse storm en regenbui. Helaas valt daardoor ook de planning van vanavond in de soep. Door de regen is namelijk ook de stroom uitgevallen en eieren schilderen in het donker is erg lastig! Dus we verschuiven het verven naar morgen en wat teleurgestelde gezichtjes later spelen we een spelletje bij het schijnsel van mijn zaklamp. Paasmaandag zijn de kinderen vrij en om 7 uur 's ochtends zitten we dan ook met z'n alle paaseieren te verven. Met stiften, want verf kon ik niet vinden. Na de kinderen streng te hebben toegesproken dat ze de dop op de stiften moeten doen na gebruik omdat we ze anders na 1x weer weg kunnen gooien gaan ze fanatiek aan de slag. En mooi dat ze worden. Veel kinderen maken mijn voorbeeld na, maar ook een aantal maken de Ghaneese vlag, een ei met hartjes, bloempjes of hun naam. Na een paar keer vragen wat we na het verven met de eieren gaan doen, komt Giftie met een boekje aangelopen van Winnie de Pooh. Waar Winnie de Pooh Lost and Found aan het spelen is, en dus paaseieren aan het zoeken is. Jawel! Dat gaan we doen ?. Dankzij de regen vannacht wordt er vandaag volop op ‘de farm' gewerkt. Als ik aan vader vraag of de kinderen even pauze mogen voor mijn spel, begint iedereen zenuwachtig te worden. Samen met de stoerste jongen van het stel (‘ik ben te groot om paaseieren te zoeken') verstop ik buiten de paaseieren terwijl Cecillia en Giftie (de grote meiden) er op toezien dat de kinderen binnen blijven en niet door de gordijnen heen spieken. Ook de vader, moeder en huishoudster lijken zenuwachtig. En als de kinderen uiteindelijk worden losgelaten is het één dolle boel. Er zijn 60 paaseieren verstopt en iédereeeen, zelf vader en een klusjes man zoeken mee. En wonder boven wonder vinden we ze allemaal terug en kan iedereen genieten van 2 paaseieren. Al vinden ze die kleur op de schil wel een beetje raar en vragen ze zich af of ze nu niet vergiftigd worden. Maar tóch wordt ik uitgenodigd om volgend jaar met Pasen terug te komen. Ik zeg; Geslaagd!

Dit was mijn verhaaltje voor deze keer. Ik hoop dat iedereen in NL een leuke en gezellige Pasen heeft gehad. Ik hoorde dat het wel een stuk kouder is daar? Nou zoals je leest valt er hier ook erg veel regen, dus laat dat een troost zijn. Rozemarijn is naar huis, hoop dat je goed bent aangekomen?! En ik ben de komende weken dus hier alleen in het weeshuis. Nou ja alleen, met 25 kinderen om je heen ben je nooit alleen ?. Neem 'n kijkje tussen m'n foto's en ik vind het leuk als je een reactie achter laat ?. Zeg nou zelf, na een kijkje in mijn leven hier is het wel zo beleefd even te groeten toch? Bovendien is dat hier in Ghana één van de belangrijkste en volgens mij mooiste gewoonte die er is!

Tot de volgende keer xxx

ps. internet is heeeel heeel erg traag dus ik ga morgen of overmorgen een nieuwe poging doen om mijn foto's up te lauden! De paas foto's zijn heeeeel erg leuk!!