Daar lig je met in je rechtarm een infuus dat verschrikkelijk zeer doet. Een beurse bil van de spuit die ze daar toen straks in gejast hebben en aan het bed m’n hostmother die er erg vermoeid uit ziet.

Het begon allemaal vorige week dinsdag avond met een wat raar gevoel in m’n buik. Nou dat heb ik hier al vaker gehad, dus wat diaree remmers erin, een colla’tje tegen de misselijkheid en het leven kan gewoon door gaan. Tot dat ik op donderdag middag, na een smsje van mijn moeder, toch maar even besluit langs het Healt Center van Banko, naast de deur te gaan. Hier merk ik pas hoe ziek ik me eigenlijk echt voel, heb de hele dag op bed gelegen en daar ging het eigenlijk nog wel. In het Healt Centre wordt mijn hostmother erbij geroepen door een van de kinderen en wordt ze verzocht mij mee naar het Effiduase Hospital te nemen.

Na een taxi rit, die voor mijn gevoel veel later dan anders vertrekt, er veel langer over doet dan anders en ook nog eens veel warmer is, komen we in Effiduase aan. We moeten een heel stuk lopen, maar gelukkig loopt mijn ‘Ma’ van nature langzaam dus kan ik haar redelijk bijhouden. Dat is anders dan toen ik gister met mijn hostfather naar Kumasi ging, die rende voor mijn gevoel bijna. In het ziekenhuis is een bijeenkomst bezig en staat een van de hoofdartsen hard door een microfoon te roepen. Het enige wat ik opvang is ‘Airconditioning’ en iets over God. Maar verder laat ik het hele gebeuren langs me heen gaan. Nadat ‘Ma’ me heeft ingeschreven, ik mijn achternaam met trillende handen op papier heb gekregen en ik heb moeten betalen, worden we door gewezen naar een wachtruimte. ‘Ma’ heeft een boekje mee gekregen waarin ze later mijn dossiers vast leggen. Na een tijdje ben ik aan de beurt en moet ik plaatsnemen achter een schuifwand. Daar wordt mijn bloeddruk opgemeten, krijg ik een thermometer onder m’n oksel en moet ik op een weegschaal gaan staan. Gelukkig kan ik nog wel een beetje lachen want als ik naar beneden kijk en het getal dat ik zie, dat dat krakkemikkige plankje onder mij dat door moet gaan als weegschaal aangeeft, klopt ben ik wel hééél erg leeg gelopen afgelopen dagen. Ze zullen wel in ponden meten lach ik bij mezelf.

Hierna wordt het allemaal wat wazig en sjok ik van het ene hokje naar het andere hokje achter ‘Ma’ aan. Ik zie verschillende dokters, zusters en broeders. Er wordt aan m’n buik gevoeld, er worden wat vragen gesteld die ik probeer t beantwoorden en er wordt veel in het Twi gesproken. We halen een hele doos medicatie op bij de apotheek en ik wordt mee genomen naar een kamer waar de verflucht nog hangt en waar het ongelooflijk stoffig is. Als ik het goed begrijp willen ze hier voor mij een bed neer zetten en zal ik dus de nacht moeten blijven. Het kan me allemaal niet zo veel schelen, als ik me maar beter ga voelen. Uiteindelijk kom ik op de Emergency Room terecht. Eindelijk is daar dan een zuster die Engels spreekt en die me ook nog eens uitlegt wat er gaat gebeuren. Ze gaan me infuus geven tegen uitdroging en daarin medicijnen omdat ik niets binnen kan houden, dus pillen slikken heeft geen zin. Dan gaan ze bloed afnemen en me op malaria testen, want de buikloop moet ergens vandaan komen en na 3 dagen is het geen voedselvergiftiging meer. En ik moet waarschijnlijk een nachtje blijven, maar ze hoopt dat ik vanavond al naar huis kan. Als ze het infuus er in wil zetten vraag ik haar of het wel schone naalden zijn. Ze lacht en trekt een wat beledigend gezicht: ‘Lady, how long did you spend in Afrika, you didn’t learn much. In this area with a lot HIV..’ zegt ze terwijl ze een nieuwe naald uit de verpakking haalt. Ze jast de naald er in één keer in, sluit verschillende zakken aan en laat me omdraaien voor een spuit in m’n bil. Jammer genoeg zit haar dienst erop en wordt ze vervangen door een norse Twi sprekende zuster. Mijn hostmother blijft op en neer lopen naar de apotheek voor meer medicijnen en om medicatie terug te brengen en ik blijf mijn portemonnee trekken. Ondertussen zie ik de kans om naar mijn moeder te bellen om haar op de hoogte te brengen en gerust te stellen en te communiceren met de reisverzekering. Dan komt mijn hostmother terug met drinken en wordt ik lichtelijk gedwongen een Malta Guinnes naar binnen te werken. Dat drankje wat normaal zo lekker smaakt laat nu m’n maag 6x ronddraaien. Of dat nog niet genoeg is moet ik van deze zuster ook nog eens 2 pillen door slikken. Dacht dat dat niet de afspraak was, maar goed ik zal maar luisteren. (geen idee wat ik slik trouwens?!) Alsof ik het niet dacht komt dit allemaal er binnen no time weer uit en wordt er toch maar een spuit in m’n infuus zakje gezet. Uiteindelijk komt er iemand langs die zich voorstelt als de Senior arts en hij spoort het lab aan om mijn bloed af te komen nemen, waar ik ook weer mijn portemonnee voor moet trekken. De uitslag krijg ik pas de volgende ochtend als ook die Senior arts zich weer laat zien, want deze Twi sprekende mensen schijnen het niet nodig te vinden mij op de hoogte te houden en bespreken alleen zaken met mijn hostmother die op haar beurt ook nauwelijks Engels spreekt. De enige Engelse woorden die ik de rest van de avond heb gehoord zijn: ‘You’ll get better, thank god!’

Uiteindelijk word ik verplaatst naar een stinkende ziekenzaal, waar ik blijkbaar de nacht door zal brengen. Meerdere keren vraag ik aan mijn hostmother of ze niet naar huis wil, maar ze schud hevig haar hoofd. Je zal toch niet menen dat ze hier de hele nacht blijft? Nog een paar keer denk ik aan mijn tandenborstel die ik niet bij heb, mijn DEET-creme die ook thuis ligt en de rest van mijn niet voorbreide ziekenhuisbezoek. Maar al snel vergeet ik de spullen, de vieze geuren, de andere patiënten om me heen en val ik in slaap. Ik wordt regelmatig wakker van een zuster die mijn infuus verwisseld, mijn hostmother die zachtjes mijn arm pakt om het infuus te laten door lopen en van het gehuil van andere mensen. Elke keer als ik wakker wordt voel ik me weer schuldig dat ‘Ma’ daar op een stoel ligt te slapen. Sorry!

De volgende ochtend verwissel ik nog een keer van bed, krijg ik nog meer infuus en nu ook een stel pillen. In het ziekenhuis is geen eten te krijgen dus ‘Ma’ gaat de straat op, opzoek naar een stuk brood en een oat papje voor mij. - Nu snap ik waarom die buitenlandse gezinnen altijd met een hele berg eten op ziekenbezoek komen. In deze landen is dat normaal, want je krijgt geen eten in het ziekenhuis! – Tot mijn opluchting kan ik redelijk wat eten en komt de Senior arts snel langs. Hij brengt me de uitslag, malaria en een verlaagd HB. Hij schrijft nog wat extra pillen voor en ontslaat me uiteindelijk uit het ziekenhuis. Wel moet ik me melden bij het Healt Centre in Banko waar ik nog meer zakken vocht krijg toegediend en waar ik onder toezicht mijn apotheek aan pillen in moet nemen.

Nu een paar dagen later, gaat het redelijk. Ik heb nog een aantal dagen ziek op bed gelegen. Ook eten ging moeizaam, laat staan het pillen slikken. Maar ik ben er nu weer uit. Nog wat moe en zwak, moet even goed eten om aan te sterken maar ik doe weer mee! Heb nu verschrikkelijk veel zin in zoetigheid (bijwerking?) maar gelukkig kan ik het pakketje wat mama mij opgestuurd heeft ophalen en ze heeft me vertelt dat daar hagelslag (gesmolten??) in zit :)!

Door mijn ziek zijn ben ik helaas niet naar het gehandicaptendorp mee gekunnen. Dat is jammer maar ondertussen ben ik er wel aangewend dat dingen gaan zoals ze gaan en komen zoals ze komen. Niet te veel vooruit plannen in Afrika :-)!

Op zondag probeer ik maar even uit bed te komen en besluit ik mee te gaan naar de kerk van grandmother ‘Nana’. De kinderkerk heb ik namelijk wel gezien en ik moet er echt even uit. Dit is een beleving op zich, er wordt gedanst, gezongen, drum en gitaar gespeeld en met zakdoeken gezwaaid. Het is een vrolijke bedoeling en erg kleurrijk. Elke vrouw heeft een andere kleur hoofddoek op en de kerk is kleurrijk versierd. De dienst is in het Twi maar de pastoor begroet ‘The beautifull white lady’ speciaal in het Engels. Tegen het einde van de dienst, word ik ineens naar voren geroepen. ‘Nana’ neemt me mee en ik krijg de microfoon in me handen geduwd terwijl een kerk vol donkere ogen me aan kijkt. Ik merk dat ik rood aan loop maar ik moet me voorstellen. Dus stamel ik netjes een ‘Goodmorning’ en wil vlug door gaan naar me naam om er maar van af te zijn. Maar de hele zaal groet me luid terug. Nu begin ik zelfs te stotteren, maar ik moet vertellen wat ik hier vandaag kom doen. ‘Ja wat kom ik hier eigenlijk in deze kerkdienst doen, die ondertussen al 3 uur duurt en waar ik nog geen fatsoenlijk woord van verstaan heb…?’ dus ik prevel maar dat ik graag ‘Nana’s kerk wil zien. Dan neemt ‘Nana’ de microfoon van me over. En begint ze iets te vertellen in haar eigen taal wat de pastoor later vertaald. Ze heeft vertelt dat ik in het ziekenhuis heb gelegen en dat ik ziek ben. Ze vraagt de pastoor voor me te bidden. En dat doet hij, in het Engels en de hele zaal bid mee. Voor mijn beterschap, mijn voorspoed, mijn wensen en mijn verlangens.

Wauw! Nu word ik zeker beter!