Hallo allemaal! Daar ben ik weer! Echt super leuk om al jullie reacties en berichtjes en beterschapswensen te lezen. Super super super bedankt! Aaaah wat mis ik jullie! Ik ben ondertussen helemaal opgeknapt, weer de oude en heb een mooi weekend achter de rug. Omdat ik vorig weekend ziek was heb ik de trip naar ‘Hand in hand’ (een project opgericht door een Nlse dokter die verstandelijk gehandicapte kinderen opvangt. Kinderen die ter vondeling zijn gelegd, af zijn gestaan, gedumpt omdat ze ‘bezeten zijn door goden’ –want dat is hoe ze een gehandicapt kind zien, als straf voor de ouders- of bij Hand in hand terecht gekomen omdat ouders niet wisten hoe voor ze te zorgen) gemist. Omdat ik na het eenzaam voelen van vorige week erg veel behoefte had aan gezelschap heb ik aan Hans (bekend van mijn verhaaltje over Cape Coast) gesmst of hij zin heeft in een weekend tripje. Hij komt op donderdag middag al aan (aaaj dan is mijn marktdag daar had ik even geen rekening mee gehouden, maar na even door haasten en racen ben ik optijd thuis).

Op donderdag neem ik hem mee naar de kookworkshop Fofu die Rozemarijn en ik al eerder gedaan hebben. Hans die nog nooit Fofu op heeft en elk klein dorpje samen met zijn huisgenoten lachend een ‘Fofu dorp’ noemt ziet er erg klungelig uit in de Ghaneese keuken. Niet dat ik het beter kan, maar ik zie ze het dagelijks doen. Hans eet dagelijks in de kroeg naast de deur in het grote Accra dus is purerende, stampende, met de hand etende Ghaneesen niet gewent. Maar erg leuk! En ook weer erg lekker! Na mijn etenloze week heb ik erg veel zin in een goed bord Fofu. Ik eet mijn gedeelte van het kommetje dan ook helemaal leeg.

Na de geslaagde workshop neem ik Hans mee naar huis om hem aan de kinderen voor te stellen. De kids had ik al warm gemaakt en ze voorbereid. Ze staan dan ook te trappelen om Hans met een potje ‘Bullying’ (het door mij vertaalde en aangeleerde kaartspel Pesten) te verslaan. De kids zijn super enthousiast door de komst van deze nieuwe Obrunni die al snel ‘Yaw (Thursday born) Hans’ wordt genoemd. Ze vliegen met ze alle op hem af en al snel heeft hij een stel kinderen om zijn nek en op zijn rug hangen. Leuk om te zien hoe nu ook de grotere jongens contact zoeken, want die houden zich bij mij wat op de achtergrond. Anja vindt Hans helemaal geweldig en gedraagt zich als een verliefd meisje ‘Aaaaah I like him!’. Helaas weet Hans te winnen van de kinderen maar na een tweede potje is het Cecillia die met de eer strijkt. De kids worden baldadig van het enthousiasme en bij het uitzwaaien van Yaw Hans wordt er volop geknuffeld en willen ze allemaal met hem mee naar zijn logeerplek lopen. We spreken af dat ze tot het beekje mee mogen en dat ze rustig moeten doen. Maar natuurlijk moet er toch nog iemand met een bloedlip thuis komen. Kleine Elli is tegen Gifty aangebotst. Ja, dat krijg je als je gaat rennen op een weg zonder lantaarnpalen.

’s Avonds in mijn bed bedenk ik me hoe leuk ik het zou vinden als jullie dit ook allemaal mee zouden kunnen maken. Als ik heel even mijn vrienden en familie over kon laten komen om eventjes met de kinderen kennis te maken. Om even hun enthousiasme te voelen en de omgeving waar te nemen. Wat zou ik dat fantastisch vinden!

De volgende ochtend staat Hans al vroeg voor de deur om te helpen met water fetchen. Wat eigenlijk niet echt nodig is omdat het gisteren nog volle bak heeft geregend. Maar voor de vorm lopen we toch naar de beek, vullen ons emmertje water, zetten hem op ons hoofd en lachen Hans hard uit als hij maar met een halve emmer bij het huis aan komt. De andere helft van het water ligt langs de kant van de weg en zit op zijn shirt. Toch best lastig he ;)?! Misschien de volgende keer het Ghaneese tempo aanhouden in plaats van het gehaaste westerse loopje?

Na het water halen, een rondleiding verzorgt door Stella en een ontbijtje gaan we op pad. We willen op tijd bij hand in hand zijn zodat we de kinderen nog aan het werk kunnen zien. Ze weven daar stoffen en maken kettingen, armbanden en andere spulletjes als dagbesteding. Zo gezegd zo gedaan nemen we de taxi naar Banko, de trotro naar Efidaussi en zitten we in een trotro van Kumasi naar Nkoranta. Ja.. maar dan wel de verkeerde Nkoranta. Als we hier achterkomen en aan de mate vragen wat we moeten doen. Stelt hij ons gerust, hij zal eerst alle passagiers af zetten en dan kunnen we met hem mee terug naar het begin station. Als echte westerse vragen we ons af hoe lang dat gaat duren en of we dan ook weer opnieuw moeten betalen. Maar zoals een echte Ghanees beaamt is tijd niet belangrijk en krijgen we dan ook geen duidelijk antwoord van onze mate. Als we uiteindelijk 2 uur later terug zijn op ons begin station kunnen we toch wel lachen om ons zinloze ritje. Ach this is Afrika! In NL zou je voor beide ritten moeten betalen. Nu hebben we gewoon een goedkoop ommetje gehad en de andere kant van Kumasi ook eens gezien.

We worden uiteindelijk door onze mate naar de juiste trotro geëscorteerd en als we ons goed en wel op de voorbank hebben genesteld is het tijd voor wat eten. Dus kopen we een appeltje en een zakje water uit het raam. En hans staart hopeloos het raam uit op zoek naar een broodje met ‘de lachende koe’. Maar helaas is die nergens te vinden. Ons trotro ritje gaat aardig snel voorbij, doordat er veel te zien is. Zoals een bordje naar Effiduase (wat dus vlak bij mijn huis ligt), beetje jammer dat het vervoer hier niet erg efficiënt is en dat we het dus moeten doen met 3 uur langer reizen.. Ook Hand in hand blijkt wat verder lopen vanaf het trotro station dan de Bradt gids deed vermoeden, dus nemen we uiteindelijk een taxi. Hans informeert nog even snel bij de taxi chauffeur naar een leuke drink spot voor vanavond en dan rijden we de oprit van Hand in hand op.

Bij Hand in hand aangekomen krijgen we een leuk hutje toegewezen. De douche en toilet zijn buiten en er staat een mega kingsize bed in de kamer. Dat wordt vast lekker slapen! Nadat we onze spulletjes uitgeladen hebben besluiten we een rondje over het terrein te lopen. Door onze vertraging zijn de kinderen helaas niet meer aan het werk. Maar ze zijn lekker aan het zwemmen. Na enige aarzeling en ongemakkelijkheid besluiten we ook aan de rand van het zwembad, bij de caretakers plaats te nemen. De kinderen komen naar ons toe, de ene met heel veel kwijl uit z’n mond, de andere met een huppeltje en gebarentaal en weer een ander kindje waar duidelijk het syndroom van down van het gezichtje te lezen is. Ook zit er een kindje in een emmer. Wat later een meisje met een normale begaafdheid maar zonder armen en benen blijkt te zijn. Heel erg bijzonder om te zien! Het terrein ziet er erg mooi uit. Er zijn ruimtes met weefspullen, spelletjes ruimtens, ontspannings ruimten en zelfs een snoezel kamer! Je kunt wel zien dat het door een Nederlander is opgericht.

Na een ‘eet met de pot mee’ maaltijd in het restaurant besluiten we even het dorp in te gaan. We vinden het terrasje wat de taxichaufeur ons aanwees en drinken daar een borrel. Hans laat me even de Ghanees gebrouwde whisky proeven en probeert me een vrouwen biertje aan te smeren maar ik moet zeggen dat ik een gewoon wijntje toch wel veel lekkerder vind!

De volgende ochtend lopen we hand in hand met de kinderen hun ochtend rondje en gaan na het ontbijt op pad naar de watervallen. Het is een leuke hobbel de bobbel stof weg en we hebben het geluk in een trotro te zitten die aan het verroesten is, waardoor ik allerlei roest blokjes op m’n schoot krijg. Maar ach, positief blijven he ;)! We hebben keuze uit twee watervallen en we besluiten voor de minst bezochte te gaan. Doe ons maar een rustig relax dagje zonder al te veel toeristen. Nou die krijgen we! De waterval is heerlijk koud en het poeltje er onder is veilig om te zwemmen. Dat doen we dan ook. Een beetje ongemakkelijk, tussen de Ghaneesen in Bikini, maar het water is heerlijk en we kunnen er dan ook niet lang genoeg van genieten. Tot dat onze taxichauffeur ongeduldig lijkt te worden en komt vragen of we ondertussen nog niet klaar zijn. Nou vooruit dan.

In een restaurantje, waar we onze taxi chauffeur laten stoppen eten, we wat. Ik kies voor de meatpie die op het menu staat. En die je normaal gesproken overal langs de weg op de hoofd van een vrouw kan kopen. Ik heb hem nog nooit geproefd en durf het eerlijk gezegd ook nog niet echt aan om hem op straat te kopen. Maar nu in het restaurantje waag ik mijn kans. Hij smaakt prima! Margret, de dochter van mijn hostmother, had het er van de week al over dat ze me komende week zou leren zo’n meatpie te maken. Nou dat mag ze zeker doen. Ik zeg; voor herhaling vatbaar!

’s Avonds wagen we een tweede poging het Ghaneese uitgaansleven in, maar na een fles wijn bij het avondeten hebben we een nieuwe missie; we willen dansen! In het donker gaan we richting het dorp en ik moet zeggen dat ik na 2 maanden amper een druppel alcohol de drank al wel een beetje voel.. We besluiten een local spot in te gaan, genaamd Stamford Bridge. Maar helaas is daar niet veel te zien. Wel zetten ze speciaal voor ons de soapserie af en wordt er geschakeld naar het muziek kanaal. Een westerse is niet snel tevreden dus vragen we naar Ghaneese muziek. Die hebben ze niet, wel laat ik een westers dansje zien samen met de kinderen en heeft Hans sjans met de zussen van de eigenaar. Omdat de eigenaar zijn zinnen op mij lijkt te zetten en wil weten of ik Hans zijn vrouw ben, verluister ik hem snel in om ASJEBLIEFTT ‘ja’ te zeggen. (Een Ghanees uitleggen dat je een boyfriend hebt, maar dat hij niet hier en niet thuis maar in Australia is en dat de jongen waar mee je bent een reisgenoot is. Is erg ongeloofwaardig en lastig!) Haha, dus voor vanavond ben ik getrouwd ;).

De eigenaar blijkt een aardige man te zijn, die ons wel een dans spot wil laten zien. Wel moeten we hem dan meenemen, wat hier in Ghana betekend dat je iemand voor de hele avond vrij houdt. Dus zijn avond betaald. We willen écht graag dansen, dus besluiten dit te doen.

Door het donker lopen we richting hoofdweg en onze guide van vanavond probeert ons op het gemak te stellen. ‘I want you to walk in the light, so you feel save.’ Nou wij durven wel wat aan, ‘It’s oke, let’s take the short cut’. Dus slaan we van de hoofdweg af om door steegjes op de plek van bestemming te komen. De dansclub genaamd Rooftop blijkt dicht, dus dan maar naar onze pub van gisteren avond. De weg er naar toe is best een eindje en van de wijn en whisky moet ik ondertussen naar het urinal. Tja.. publieke toiletten zijn er in dit stadje niet. Dus gaat onze guide voor mij op zoek naar een ‘secret place, so that you can please yourself’. Ik ben het meerdere malen niet eens met de secret spot en kan me echt niet pleacen als ik het gevoel heb dat iedereen me kan zien zitten. Maar onze guide verzekerd me dat ik m’n privacy in het westen had moeten laten (met andere woorden, doe niet zo preuts) en uiteindelijk durf ik dan toch langs de kant van de weg achter een bosje te hurken. Jammer dat die auto’s die voorbij rijden me afentoe in het licht zetten, maar goed. We zijn in Afrika Evi!

Het barretje van gisteren avond is ineens een stuk drukker en er zijn naast een stel Ubrunni’s nu ook een groep jongere Ghaneesen en tot ons plezier knaller er een stel Ghaneesen hit nummers uit de speakers. We bestellen wat lokale drankjes, voeren onze guide dronken en bekijken de groep jongens op de dansvloer (een open plek tussen de tafeltjes in de buitenlucht langs de kant van de weg). De jongens vermaken zich kostelijk en hebben enkel oog voor elkaar. Erg leuk om te zien hoe ze zonder schaamte hun heupen en schouders los gooien en dat niet eens om indruk te maken op een meisje. Want Ghaneese meiden zitten er op dit terras niet. Hans voegt zich ook bij de jongens en uiteindelijk geef ik toe. Ik join de rest op de dansvloer en leer de Azonto dans. De kids in het weeshuis zijn steeds te verlegen om me die te leren maar mijn nieuwe Ghaneese leraar heeft wel geduld voor die blanken zonder ritme gevoel. Terwijl wij onze danspasjes oefenen leeft onze guide zich uit met mijn camera. Vandaar dat ik een aantal erge leuke danse move pic’s heb, haha.

Na een gezellige, lachwekkende tocht terug naar het hotel proef ik onderweg eindelijk fanchoco. (langs de kant van de weg verkopen Ghaneese kinderen fanice in zakjes. In de smaken Milk, Yogo en Choco. Milk heb ik geproefd bij patricia en vind ik heerlijk. Yogo kocht ik een keer uit het raam in een trotro en viel me wat tegen) De fanchoco smaakt prima. Maar toch gaat mijn voorkeur uit naar Milk! Onze guide vertelt honderduit, over z’n familie wiens huis hij ook nog even laat zien en over de kerk waar hij morgen heen moet en zijn zonden van vanavond op zal biechten. Een gezellige avond en een erg vriendelijke guide!

Zondag ochtend gaat mijn interne wekkertje weer om 6 uur af en na mijn douche geniet ik buiten van de wandelende kinderen. Wat is het toch een leuk gezicht. Ik heb nog wat spulletjes uit Nederland over, vouwblaadjes, stiften, kleurtjes en krijtjes. En besluit deze vanochtend aan de kinderen te geven. Ook koop ik wat door de kinderen zelf gemaakte souvenirtjes. Op elk armbandje staat de naam van het kindje die het gemaakt heeft. Erg leuk! Dan is het tijd om onze spullen te pakken, af te rekenen en naar de apen te vertrekken. Leuk aapjes voeren. Zeker als je daarvoor eerst ruzie met een Ghaneese vrouw maakt. Die onze gids zegt te zijn maar die naar mijn mening een veelste hoge prijs vraagt. Nadat we bij het bezoekerscentrum alsnog een hoge, maar wel lagere, prijs betalen krijgen we een nieuwe gids en hebben een leuke rondleiding door het bos met veel brutale aapjes. Waarvan eentje zelfs in m’n hand bijt! Gelukkig bijt hij niet door, want anders had de titel van dit verhaal waarschijnlijk ‘Mijn Rabiës avontuur’ geweest.

Al met al een gezellig en geslaagd weekendje gehad. Het project Hand in hand is erg leuk en mooi opgezet. Had toch wel leuk geweest om met gehandicapte kindjes te werken. Maar ik ben super blij met mijn kids. Ik zou ze écht heel graag aan iedereen willen voorstellen. Het zijn schatten en stuk voor stuk geweldig. Merk dat ik ze in dit weekend toch wel gemist heb. Dat gaat nog wat worden over anderhalve week. Want dan staat het afscheid al op de planning…

Woensdag 9 mei zal ik gaan reizen. Maar nu eerst de komende dagen nog even flink van ze genieten!!