Hutje op de hei

Na het schrijven van mijn vorige blogje neem ik rechtstreeks de taxi naar het trotro station. De taxichaufeur wijst me een bus aan en na het betalen van mijn kaartje neem ik braaf plaats. De bus is nog bijna helemaal leeg en even heb ik spijt dat ik niet even verder heb gekeken. Want het busje daar verderop, met Tamale op het raam, ziet er een stuk voller uit. Dus die vertrekt vast eerder. Ach, ik heb me goed voorbereid. Ik lees mijn boek, luister naar muziek, koop een meatpie bij een aardig meisje en kijk wat rond. De 2 1/2 uur wachten vliegen voorbij en voordat ik het doorheb zit de trotro vol en kunnen we vertrekken. Het is een lange reis maar er is veel te zien langs de kant van de weg. De schapen en koeien die je in het zuiden overal over, op en naast de weg ziet lopen veranderen hoe noordelijker we rijden in varkens en geiten. En er staan leemen hutjes langs de kant van de weg i.p.v. huizen. Ook zie ik dat hier steeds meer moskees staanen veranderd het bossige gebied langzaam in een vlakte met hier en daar een boompje. Ik zit naast een aardig meisje. Ze vertelt me dat ze in Tamale studeert. Als ze hoort dat ik in Tamale ga overnachten en dan morgen door reis naar Bolgatanga nodigt ze m uit in haar studentenkamer te overnachten. Een super leuk en lief aanbod, dat ik zeker had aangenomen als ik niet met Pita, Krista en Hans had afgesproken bij een hotel in Tamale.

De volgende ochtend gaan we met z'n 4en op zoek naar een ontbijtje. We belanden bij eeen straatkraampje en bestellen daar brood met omelet. Ik bestel Oat (soort granenpapje). Terwijl ik dit eet moet ik aan het ontbijtje in Anja's Children's home denken. De Oat van mijn ‘Ma' was toch lekkerder dan deze! Na het ontbijt een na nog wat sourveniers geshopt te hebben vinden we een busje naar Bolgatanga. De bus loopt aardig vol en zelfs in het gangpad op een soort krukjes worden mensen neer gezet. Ik krijg zin in mango's en tuur uit het raam op zoek naar een vrouw met mango's op haar hoofd. Niet te zien. Wel zien we een stukje verder op een mango kraampje. Wat nu? Met al die mensen in het gangpad kunnen we de bus echt niet meer uit.. Dan maar doen zoals alle Ghaneesen doen. Een jonger iemand vragen het voor je te halen. Zo gezegd zo gedaan vragen we een jongetje dat ijsjes verkoopt door het raam om voor ons wat mango's te halen. En zo hebben wij uiteindelijk onze mango's en hij een kleine tip.

We arriveren in Bolgatanga (Bolga), bespreken daar onze wensen met Wahab, de gids van ‘Meet afrika' en gaan op weg naar Gowrie. We gaan met een taxi en de fietsen die we voor deze dagen gehuurd hebben worden achterin geladen. Past allemaal!

We slapen in een gastgezin en Pita & ik slapen bij een vrouw die Grace heet. Of Mama Ghana zoals we haar mogen noemen. Ze heeft niet op onze komst gerekend en maakt zich zorgen over het dak van ons hutje. Dit riet of stro wordt namelijk jaarlijks vervangen en dat is nu hoog nodig. Ze is bang dat, als het gaat regenen, wij nat worden. We kijken een keer naar de strak heldere hemel en overtuigen haar dat, stel dat, het gaat regenen wij echt niet van suiker zijn. Dan zijn we uiteindelijk toch van harte welkom in haar huis. Het ‘huis' is een klein compound dat bestaat uit een binnenplaats met daarom omheen 4 aparte huisjes. 1 met 2 slaapkamers, 1 met de voorraad en keuken, een verblijf voor de schapen en het hutje waar wij in mogen slapen.

In eerste instantie zijn we een beetje teleurgesteld; alleen ons huisje heeft namelijk een rieten dak. De rest van de daken is van golfplaten. We hadden gedacht dat het hier nóg primitiever zou zijn. Maar Ghana is in ontwikkeling en dat zie je ook hier. We zitten in het noordelijkste en armste stukje, dus meer kan niet. Waarschijnlijk zijn over 10 jaar de lemen muren ook vervangen door beton en cement en zie je nauwelijks meer verschil met het zuiden. Tóch is het hier primitief, maar dat beseffen we pas na een paar dagen. Je zou hier altijd maar leven! Geen elektriciteit, dat betekend dat je na half 7 in het donker zit. Een zaklampje is dan het enige waarbij je nog iets kunt zien. Accu's kunnen niet worden opgeladen en dat betekend dat we al snel zonder foto toestel en telefoon zitten. Er is geen stromend water, maar goed daar was ik al wel aangewend. Douchen in de buitenlucht, ik vind het heerlijk! Beetje jammer dat de douche ook als urinoir wordt gebruikt en dat het er dus behoorlijk kan stinken.. De grote boodschap doen ze/we gelukkig niet in de douche ruimte. Hiervoor is een hokje achter het huis gemaakt met een gat in de grond. Primitief dus! Maar heerlijk, ik had hier gerust mijn project willen doen! Maar goed, dan had ik de lieve kindjes en mensen in Banko nooit leren kennen.

In Gowrie blijf ik in totaal 3 nachten waarvan we er één onder de sterrenhemel op de binnenplaats van de compound slapen. Heel mooi al die sterren! De tijd in Gowrie verloopt op z'n Ghanees. Een hoop dingen laten op zich wachten en niets gaat zoals gepland. De regen verpest naast onze nachtrust (drup drup drup), ook onze sunrise kano tocht, die we dan maar 's middags doen. De bongo bergen blijken rotjes te zijn en door de bevalling van Hans zijn hostmother loopt zijn eten vertraging op waardoor de storytelling pas heel laat plaats vindt. En tegen die tijd ben ik zo moe dat ik tijdens het verhaal gewoon in slaap val. Maar.. we maken een leuke fietstocht, leren hoeden weven, eten Fufo, bezoeken de chief van het dorp waarvoor we moeten knielen, zwemmen in het meer én bezoeken een waarzegger.

De waarzegger is een klein mannetje die ons een klein hutje in gebaard. Het is erg krap voor 5 personen en er liggen allerlei dingen op de grond; botjes, konijnenpootjes, knikkers, armbandjes, pitjes, afgekloven maïskolven ect. De man maakt harde geluiden op een fluitje en met een soort grote rammelaar. Daarnaast roept hij harde spreuken, woorden of zinnen in een rare taal. Er is nog een man bij die ‘de vertaler' wordt genoemd. Nog voordat we ons hebben voorgesteld heeft de waarzegger al iets gezien: We zijn er nog niet. Als we Gowrie verlaten hebben we nog een hele weg te gaan en om te zorgen dat deze weg goed verloopt moeten we eerst langs de chief van Bolga met snaps (sterke drank) zodat hij voor onze reis zal bidden. Dan wordt er verwacht dat we een vraag aan de waarzegger stellen. Iets waar je mee zit, een probleem, een keuze waar je niet uit komt of een gedachte die je dwars zit. Pff ik kan zo snel geen issue bedenken.. Dat is raar.. Evi, de eeuwige piekeraar heeft nothing on her mind. Ik weet niets, ik zit met niets, ik pieker nergens over, ik voel me goed. Wat moet ik nu toch vragen? Uiteindelijk bedenk ik tóch een vraag (wat zeg ik niet, want dat zou de uitkomst kunnen bijeenvloeden). Ik krijg van de waarzegger te horen dat nog voor dat ik het land zal verlaten het geen dat nu nog onzichtbaar voor me is, zichtbaar zal zijn een dat daardoor mijn keus een stuk makkelijker wordt. Om te zorgen dat dit echt gebeurd moet ik een kip kopen, tegen d kip mijn verhaal vertellen en zijn hulp vragen. En dan de kip aan een gehandicapte man geven.

Nou, dat is dus precies wat Hans, ik en onze gids de volgende dag voordat w onze reis naar Wa voortzetten doen. Zie de foto's van Evi met de kip. Haha.

In een boomhut tussen de nijlpaarden

De reis zet ik samen met Hans voort. Pita en Krista zijn gisteren al terug naar hun weeshuis vertrokken. We zullen naar het noordwesten gaan om daar nijlpaarden te zien. We moeten naar Wa, en willen via een weg die volgens de Bradt guide erg lastig is om te doen. Omdat er maar heel weinig trotro's die kant op rijden vanwege het slechte wegdek. En inderdaad, helaas pindakaas rijder er vandaag geen trotro's naar Wa. Wie gaat er dan ook op zondag reizen? Dan moet je in de kerk zitten! Wel gaat er een bus naar Tumu, dat is in ieder geval al de helft. Als we daar vannacht slapen, kunnen we als nog maandag bij de nijlpaarden zijn. Zo gezegd zo gedaan. Niet dus! De bus laat maar liefst 3 uur op zich wachten en als hij er dan eindelijk is volgt er een stormloop aan dringende Ghaneesen waardoor wij achteraan belanden en paas bij de ticketvrouw komen als alle zit plaatsen uitverkocht zijn. Maar één voordeel van reizen met een ongeduldige student. (Hans is om de 10 minuten naar de busman gaan vragen hoelang het nog zou duren) De busman herkend ons en vertelt de vrouw dat we gereserveerd (Ohw?!) hebben en krijgen alsnog 2 zit plekken. Geweldig! Al had ik héééél graag mijn plekje afgestaan aan het oude vrouwtje dat de hele reis (lees ruim 4 uur!) op grond in het gangpad heeft gezeten.

Als we in Tumu aankomen is het al donker. We maken ons klaar voor de zoektocht naar een hotel als we horen dat er vanavond vanaf hier tóch een trotro naar Wa toe gaat. Na een kleine twijfel, overleg en voor/nadelen balans (kans op nachtelijke overval, hotel zoeken om middernacht of uitslapen) kiezen we voor het uitslapen en stappen in de bus naar Wa. Deze rit is er één uit de categorie ‘Als dat maar goed gaat'. Onze chauffeur rijdt zo hard dat mogelijke overvallers absoluutt geen kans krijgen. Maar ik heb regelmatig het gevoel dat we bijna de bocht uit vliegen en kriebels in m'n buik van het los raken van de grond. Nu snap ik heel goed waarom je langs zulke rode hobbelige wegen steeds trotro's op z'n kop ziet liggen. Maar goed op een paar blauwe plekken en wat hoofdpijn, van 't stuiteren tussen plafond en bank, na komen we veilig en heel in Wa aan.

De volgende ochtend vertrekken we naar Wechiau en daar in het bezoekerscentrum regelen we een lift naar het verblijf. We kunnen met Canandeese studenten mee rijden. We besluiten twee nachten te blijven. Één op het dak van de lodge en één in het bos op een boom platform. Deze avond is er een lokaal afscheidfeest voor een van de oprichters van het nijlpaarden reservaat. Er is een kampvuur en er wordt gezongen en gedanst door de kinderen uit het dorp. Ik doe met de meidenkring mee maar als ik in het midden sta val ik hard op de grond. AUW! Wat zet ik mezelf weer goed voorschut.. Ook Hans zet zichtzelf voor paal door plaats te nemen achter een muziek instrument. ‘Lekker gevoel voor ritme Hans!' De nacht op het dak is heerlijk! Er zijn hier nog meer sterren dan in Gowrie en de geluiden van vogeltjes en krekeltjes zorgen ervaar dat ik heerlijk slaap.

De volgende ochtend gaan we op birdsafari. Lopend door het ‘dorp' zien we nog primitievere huisjes dan in Gowrie. In het bos zien we vogels en krijgen we uitleg over termieten hopen. Wat een tour van 1 uur zozu moeten zijn, wordt een lange loop van bijna 4 uur omdat onze gids de weg kwijt raakt. Maar we komen terug bij de lodge en 's middags zien we dan nijlpaarden vanuit een kano.

Die nacht brengen we door op een boomplateau dicht bij het water. Een uur lopen van de lodge vandaan. Hier zou je 's nachts de nijlpaarden moeten horen. Maar helaas:

Ik schrik overeind. Het is pikken donker en ik zie niets. Ik merk dat ook Hans en onze gids Aziz wakker zijn en ik vraag me hardop af wat er gebeurd. Ineens voel ik regendruppels. ‘Aah shit, het gaat regenen.' Hans kijkt op zijn horloge en merkt op dat het kwart over 4 is. We besluiten te wachten tot dat het licht wordt want we willen graag de zonsopgang zien, aangezien we gisteren de zonsondergang gemist hebben. Dan begint het ineens harder te regenen en ik weet nog net mijn camera in een plasticzak te stoppen. Dan begint het ook te onweren en onze gids vraagt nogmaals wat we zullen doen. Terug lopen over open veld met onweer lijkt ons geen strak plan. Dus we besluiten te blijven. Het wordt vast zo droog en het is toch bijna licht. Maar het duurt en het duurt en het duurt. Ik vraag me af of Hans wel goed op z'n klok heeft gekeken. Maar eigenlijk wil ik het ook helemaal niet weten. Ik wil niet weten hoelang we hier nog in de regen moeten zitten. Alles wordt kletsnat. Ik ben moe en het is ijskoud. Ik zit in elkaar gedoken en maak me zo klein mogelijk als poging minder regen te vangen, maar ik voel dat ik geen droog plekje op mijn lichaam meer over is. Ik ben door weekt. Als het eindelijk wat zachter gaat regenen laait er een ijskoude wind op en we moeten zo dicht mogelijks tegen elkaar aan kruipen om een beetje warm te blijven. Het helpt, maar ik krijg de bibbers en rillingen niet uit m'n lijf. Slapen doe ik niet, maar af en toe dommel ik wat in. Het matras is net een spons. Bij elke beweging die ik maak krijg ik opnieuw koud water over me heen. Er lijkt een eeuwigheid te zijn verstreken als het eindelijk stopt met onweren en het licht wordt.

Terug bij de lodge komen we er aachter dat het om 23.00 al was begonnen met regenen. Jeetje dan hebben we dus echt lang in de regen gelegen! Hans je hebt wel erg scheel gekeken zeg, haha! Ik voel me net een verzopen kat en me rugtas denkt er het zelfde over. Gelukkig gaat onze gids gelijk aan de slag om water te koken en kan ik me door middel van een warme bucket shower en een kop thee opwarmen. ‘Wat een nacht!'

Na dit avontuur gaan ik en m'n natte spullen alleen verder. Ik zal via Kumasi naar Takoradi gaan. (richting zuiden dus) Langs de kust wil ik Emile gaan bezoeken die daar ergens aan het surfen is. En wat mooie strandjes gaan bezoeken. Nu ik dit vandaag plaats zit ik al aan een mooi strand. Ik moest even op en neer naar de grote stad om te pinnen (STOM en verspilling van 4 uur) maar nu kan ik direct even een nieuw verhaaltje plaatsen :).

Jongens, nog een weekje, dan stap ik al in het vliegtuig. Ik moet heel eerlijk zijn: Ik wil nog niet naar huis! Ik heb wel heel veel zin om iedereen weer te zien enzo maar ik hoef hier echt nog niet weg. Ik ben gek op Ghana!